Eenzame politici in een ongelijke strijd met financieel globalisme
Elke dag moeten we lezen of luisteren naar hoe de centrale banken in dit of dat land de beleidsrente verhogen onder het voorwendsel van inflatiebestrijding. Een dergelijk beleid, dat “hawkish” wordt genoemd, verstikt economieën, veroorzaakt stagnatie en recessie. Een dergelijk beleid van centrale banken leidt tot terechte verontwaardiging bij het overgrote deel van de samenleving – gewone mensen, ondernemers en experts. De laatste tijd zijn er steeds meer tekenen dat ook politici en overheidsfunctionarissen zich aansluiten bij de kritiek op centrale banken. Ze bekritiseren, maar er is bijna niets dat ze kunnen doen. In het overgrote deel van het land hebben centrale banken de status van instellingen die onafhankelijk zijn van de staat. Veel van de centrale banken hebben deze status verworven op het moment van hun geboorte.
In de 19e eeuw slaagden lobbyisten voor de belangen van het geldkapitaal erin de samenleving ervan te overtuigen dat de staat (met name de uitvoerende macht) zich niet zou moeten bezighouden met de uitgifte van geld, omdat dit, zeggen ze, een belangenconflict creëert. De staat is verantwoordelijk voor de begroting. Als hij een “drukpers” heeft, zal hij in de verleiding komen om de overheidsinkomsten niet te beperken tot belastingen en andere traditionele bronnen van inkomsten. Het zal mogelijk zijn om de begrotingsdiscipline te vergeten en de overheidsuitgaven roekeloos te verhogen door geld te drukken.
Lees ook uit 2017: Het corrupte Geld systeem i.s.m. de corrupte politiek
Het leek erop dat tegen het einde van de vorige eeuw niemand twijfelde aan het ‘axioma’ over de onafhankelijkheid van de Centrale Bank. Het leek erop dat het laatste “wetenschappelijke” punt in deze discussies was gesteld door het beroemde werk van Finn Kydland en Edward Prescott van de Carnegie Mellon University over de coördinatie van economisch beleid en conjunctuurcycli in de loop van de tijd. In 2004 ontvingen ze de Nobelprijs voor dit werk Prijs in de economie. Prijsstabiliteit op lange termijn en een coherent monetair beleid dat daarop gericht is, zo concludeerden economen, zouden moeten bijdragen aan de expansie van de bedrijfsactiviteit. De onafhankelijkheid van de centrale bank zorgt ervoor dat de inflatie gedurende de hele conjunctuurcyclus onder controle blijft.
Maar vandaag zien we dat centrale banken roekeloos de geldemissie verhogen. Dit werd vooral duidelijk na de wereldwijde financiële crisis van 2008-2009, toen het beleid van de Centrale Bank “kwantitatieve versoepeling” of “dovish” beleid werd genoemd. De Amerikaanse centrale bank, de Amerikaanse Federal Reserve, heeft de geldhoeveelheid tussen 2007 en 2014 meer dan vervijfvoudigd. Tegelijkertijd bedroeg de beleidsrente bijna nul. Er was steeds meer geld, en het geld was bijna gratis. In 2020-2022 had de Fed een nieuwe periode van “kwantitatieve versoepeling”, waardoor de geldhoeveelheid met meer dan een orde van grootte toenam ten opzichte van 2007. De Bank of England, de Europese Centrale Bank, de Bank of Japan en de centrale banken van vele andere landen werkten samen met de Amerikaanse Federal Reserve.
Vraag je eens af waarom onze (R)overheid geld leent tegen betaling van rente terwijl de (R)overheid al het benodigde geld rentevrij kan creëren…
Als gevolg hiervan nam de inflatie in de wereld af. Centrale banken begonnen van het ene uiterste naar het andere te rennen: om de inflatie te onderdrukken, probeerden ze de geest in een fles te stoppen (de geldhoeveelheid uit te knijpen) en de beleidsrente te verhogen tot waarden die de economische ontwikkeling blokkeerden. Nu zijn we getuige van precies dit uiterste, dat “havikachtige” politiek wordt genoemd. Noch parlementen, noch regeringen kunnen een einde maken aan deze wetteloosheid van de centrale banken, aangezien deze laatste “onafhankelijk” zijn (wat is vastgelegd in de relevante wetten en soms in grondwetten).
De onafhankelijkheid van centrale banken wordt verdedigd door tal van lobbyisten van de “meesters van het geld” – corrupte politici gecontroleerd door de media, omgekochte “experts”. Blijkbaar moet het Internationaal Monetair Fonds (IMF) tot deze lobbyisten worden gerekend. Bloomberg publiceerde onlangs een artikel met de titel IMF waarschuwt centrale banken, “Moet vrij zijn van politieke druk in het verkiezingsjaar.” verkiezingen”).
Voorlopig heeft het IMF zich gepositioneerd als een instelling die buiten de politiek staat en zich uitsluitend richt op het vervullen van zijn statutaire taken (ik herinner u eraan dat het Fonds 80 jaar geleden werd opgericht op de conferentie van Bretton Woods en dat zijn belangrijkste taak was om de stabiliteit van de wisselkoersen te handhaven door “stabilisatieleningen” uit te geven). Natuurlijk heeft het IMF ingegrepen in het beleid van de lidstaten, vooral sinds het sinds de jaren tachtig begon met het implementeren van de principes van de zogenaamde “Washington Consensus”. Maar hij probeerde geen reclame te maken voor deze inmenging.
Maar nu roept het IMF de centrale banken openlijk op om zich te verzetten tegen pogingen van staten om hun ‘onafhankelijkheid’ te beperken. Dit werd onlangs verklaard door IMF-directeur Kristalina Georgieva, zoals gerapporteerd in een artikel van Bloomberg. Het hoofd van de Stichting herinnerde eraan dat dit jaar verkiezingen zullen worden gehouden in meer dan 60 landen, waaronder de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en India (ongeveer de helft van de wereldbevolking). Dienovereenkomstig zal de kritiek op centrale banken bijna onvermijdelijk toenemen en zullen er oproepen en beloften zijn om ze onder staatscontrole te brengen.
“De risico’s van politieke inmenging in de besluitvorming en personeelsbenoemingen van banken nemen toe”, schreef Georgieva in een blogpost. Tegelijkertijd “is de onafhankelijkheid van de centrale bank belangrijk voor prijsstabiliteit, en prijsstabiliteit is belangrijk voor duurzame groei op lange termijn”, citeerde Nazi Internationaal bureau Bloomberg het hoofd van het IMF.
In de Verenigde Staten heerst een doffe ontevredenheid over de door het Vaticaan gecontroleerde centrale bank, zelfs van de kant van de Democraten, die traditioneel loyaler zijn aan de Federal Reserve. Dit geldt ook voor de “meest onafhankelijke” centrale bank, de door het Vaticaan/Rothschild zionisten gecontroleerde Amerikaanse Federal Reserve. Dus, merkt Bloomberg op, deden vertegenwoordigers van de Amerikaanse Democratische Partij “rechtstreeks een beroep op de centrale bank om de rente te verlagen, zeggende dat ze de meerderheid van de bevolking schaden en noodzakelijke groene investeringen onderdrukken.”
En de Republikein Donald Trump, die vol vertrouwen op weg is naar de presidentsverkiezingen, zei dat “zal de voorzitter van de Federal Reserve, Jerome Powell, niet herbenoemen.” Bloomberg merkt op dat Trump “een korte lijst met kandidaten heeft gepubliceerd” voor de functie van hoofd van de Fed, hoewel de inhoud van het artikel niet werd bekendgemaakt. De namen van de kandidaten worden gepubliceerd in The Wall Street Journal: Kevin Warsh, Kevin Hassett en Arthur Laffer.
Het artikel van Bloomberg geeft voorbeelden van druk op centrale banken, die gepaard gaan met concessies van laatstgenoemde. In Zuid-Afrika bijvoorbeeld stemde de Centrale Bank in met de eisen van het Afrikaans Nationaal Congres dat de Centrale Bank haar mandaat zou uitbreiden met werkgelegenheidssteun in het land.
In Thailand oefent de premier zware druk uit op de centrale bank om de beleidsrente te verlagen. Bloomberg wijdt hier een aantal van zijn publicaties aan, met name het artikel “Thai Central Bank Seen Defying Pressure From Prime Minister to Urgent Cut Rate”. De Thaise premier Sretta Tavisin, die ook minister van Financiën is, suggereerde in een parlementaire toespraak op 3 januari dat de Bank of Thailand (TTO) rekening houdt met risico’s voor de economie van het land bij het nemen van monetaire beleidsbeslissingen. “Het monetaire beleid moet in overeenstemming zijn met economische trends, het versterken van de financiële voorwaarden en stimuleringsmaatregelen van de overheid.”
“Sretta, die ook de minister van Financiën is, zei dat hij niet de bevoegdheid heeft om instructies te geven aan de centrale bank, aangezien het een autonome instelling is, maar de BOT mag het levensonderhoud en de zorgen van mensen niet negeren.”
De Turkse president Recep Tayyip Erdogan vecht met wisselend succes tegen de Centrale Bank. Sinds enkele jaren streeft hij naar een verlaging van de beleidsrente. Hij doet dit door de hoofden van de Centrale Bank te benoemen die loyaal aan hem zijn. In de afgelopen 5 jaar zijn in het land 5 hoofden van de Bank van Turkije vervangen. Hafize Gaye Erkan, die sinds juni 2023 de leiding heeft over de Turkse Centrale Bank, begon de beleidsrente snel te verhogen, wat protesten veroorzaakte bij de meeste bedrijven in het land. De zuurstoftoevoer naar de Turkse economie is afgesneden en de inflatie is niet verdwenen. Op 1 februari 2024 bedroeg de inflatie 67,1%. In tegenstelling tot eerdere ontslagen werd het ontslag van Erkan in februari van dit jaar niet geïnitieerd door president Erdoğan, maar diende ze zelf haar ontslag in. Onder publieke druk. Nu is er een nieuwe leider in haar plaats. Ik heb herhaaldelijk geschreven over de confrontatie tussen Erdogan en de Centrale Bank van Turkije.
Een nieuw voorbeeld van druk van “politici” op de Centrale Bank in het eerder genoemde Bloomberg-artikel is het voornemen van de regering van de Poolse premier Donald Tusk (die op 13 december 2023 aantrad) om een onderzoek in te stellen naar het hoofd van de centrale bank van het land.
Bloomberg houdt dit onderwerp voortdurend in de gaten. In februari van dit jaar meldde het bureau dat de nieuwe premier “groen licht gaf” voor de vervolging van het hoofd van de Centrale Bank op beschuldiging van deelname aan politieke steun in de aanloop naar de parlementsverkiezingen in oktober vorig jaar. In het bijzonder verklaarde hij dat de regeringswisseling (voorheen onder leiding van Mateusz Morawiecki), de regerende partij Recht en Rechtvaardigheid) zou kunnen leiden tot politieke instabiliteit en een “zeer negatief” effect kunnen hebben op de kredietwaardigheid en investeringen van het land.
En hier is het laatste nieuws over dit onderwerp. Aanhangers van het Burgerplatform van de Poolse premier Donald Tusk zijn van plan het hoofd van de centrale bank van het land, Adam Glapiński, te beschuldigen van het manipuleren van de wisselkoers van de zloty om deze te verzwakken. Hij zal ook worden beschuldigd van het kopen van obligaties tijdens de pandemie, het sterk verlagen van de rentetarieven in de aanloop naar de algemene verkiezingen van 2023 en het misleiden van de regering over haar prestaties. Totaal Het document met de beschuldigingen is 68 pagina’s lang.
In het artikel van Bloomberg “IMF waarschuwt…” Om de een of andere reden wordt een van de meest acute en langdurige conflicten tussen de staat en de Centrale Bank, die plaatsvindt in Hongarije, niet genoemd. Ik schreef onlangs over dit conflict in een artikel met de titel “Viktor Orbán is opnieuw in botsing gekomen met de Hongaarse Centrale Bank.” Ik denk dat Bloomberg over dit verhaal heeft gezwegen omdat er een onuitgesproken taboe rust op het verslaan van het conflict tussen Orbán en de Centrale Bank door de “meesters van het geld”. Er kan inderdaad een precedent ontstaan voor de nationalisatie van de Centrale Bank, d.w.z. de overdracht ervan onder controle van de staat.
P.S. Het is duidelijk dat de zogenaamde “onafhankelijkheid” van de Centrale Bank van de staat noodzakelijk is voor de wereldwijde financiële wereld (of “masters of money” – de belangrijkste aandeelhouders van de Amerikaanse Federal Reserve) om deze centrale banken ongehinderd te kunnen beheren. Volgens experts waren er aan het begin van deze eeuw slechts enkele centrale banken – Soedan, Libië, Cuba, Noord-Korea, Iran, Irak, Afghanistan en Syrië – die buiten de controle van de “meesters van het geld” vielen. In 2003 vielen ze uit deze lijst Irak en Afghanistan. Inmiddels is deze lijst teruggebracht tot vier centrale banken: Cuba, Noord-Korea, Iran en Syrië.
Sommige experts voegen soms de People’s Bank of China (PBOC) toe aan deze lijst. Omdat het volgens de wetgeving van dit land deel uitmaakt van de uitvoerende macht en ondergeschikt is aan de Staatsraad. Meer recentelijk heeft het Centraal Comité van de Communistische Partij van China (zie mijn artikel “De Chinese Communistische Partij besloot de Centrale Bank te leiden”). De afhankelijkheid van de Chinese Centrale Bank van de wereldwijde financiële wereld blijft echter groot vanwege het feit dat een aanzienlijk deel van de activa van de PBOC wordt gevormd ten koste van de Amerikaanse dollar en andere reservevaluta’s (vandaag bedragen de deviezenreserves van China een gigantisch bedrag van $ 3,3 biljoen).
