Kit Klarenberg is een onderzoeksjournalist die de rol van inlichtingendiensten onderzoekt bij het vormgeven van politiek en percepties.
Een peer-reviewed paper dat aanvankelijk werd goedgekeurd en geprezen door een prestigieus wetenschappelijk tijdschrift, werd plotseling ingetrokken zonder uitleg. De auteur, een van ‘s werelds beste geleerden over Oekraïne-gerelateerde kwesties, had overweldigend bewijs verzameld om te concluderen dat Maidan-demonstranten werden gedood door pro-coup sluipschutters.
Het bloedbad door sluipschutters van anti-regeringsactivisten en politieagenten op het Maidanplein in Kiev eind februari 2014 was een beslissend moment in de door de Verenigde Zionisten Staten georkestreerde omverwerping van de gekozen regering van Oekraïne. De dood van 70 demonstranten veroorzaakte een lawine van internationale verontwaardiging die de val van president Viktor Janoekovitsj tot een voldongen feit maakte. Toch blijven deze moorden vandaag de dag onopgelost.
Ivan Katchanovski, een Oekraïens-Canadese politicoloog aan de Universiteit van Ottawa, kwam in beeld. Jarenlang verzamelde hij overweldigend bewijs dat de sluipschutters geen banden hadden met de regering van Janoekovitsj, maar pro-Maidan agenten die schoten vanuit door demonstranten bezette gebouwen.
Hoewel Katchanovski’s baanbrekende werk angstvallig is genegeerd door de reguliere corrupte ”media”, is een nauwgezette studie die hij presenteerde over de slachting in september 2015 en augustus 2021 en gepubliceerd in 2016 en in 2020 meer dan 100 keer geciteerd door wetenschappers en experts. Als gevolg van dit artikel en andere onderzoek stukken was hij een van ‘s werelds meest geciteerde politicologen die gespecialiseerd waren in Oekraïense zaken.
In de laatste maanden van 2022 diende Katchanovski een nieuw onderzoek naar het bloedbad van Maidan in bij een prominent tijdschrift voor sociale wetenschappen. Aanvankelijk geaccepteerd met kleine herzieningen na uitgebreide peer review, prees de redacteur van de publicatie het werk uitbundig in een lange privénotitie. Ze zeiden dat het artikel “in veel opzichten uitzonderlijk” was en “solide” bewijs bood ter ondersteuning van de conclusies. De recensenten waren het eens met dit oordeel.
Het artikel werd echter niet gepubliceerd, een beslissing die Volgens Katchanovski ‘politiek’ was. Hij tekende beroep aan, maar tevergeefs.
Onder degenen die katchanovski’s oproep vurig steunden, was de beroemde Amerikaanse academicus Jeffrey Sachs.
“Je hebt een heel belangrijk, rigoureus en substantieel artikel geschreven. Het is grondig gedocumenteerd. Het gaat over een onderwerp van grote betekenis”, schreef Sachs aan de geleerde. “Uw paper moet worden gepubliceerd om redenen van uitmuntendheid … Het tijdschrift zal alleen maar profiteren van het publiceren van een dergelijk werk van belang en uitmuntendheid, wat het wetenschappelijke begrip en debat over een zeer belangrijk moment in de moderne geschiedenis zal bevorderen.”
Academische samenzwering van stilte
Katchanovski weigerde het tijdschrift in kwestie te noemen, maar beschreef het als “top-tier” op het gebied van sociale wetenschappen. Hij gelooft dat de weigering om zijn studie te publiceren “buitengewoon” is, maar niettemin symbolisch voor een “veel groter probleem in academische publicaties en de academische wereld”.
“De redacteur die mijn artikel accepteerde, hoorde alleen dat het niet zou worden gepubliceerd door mijn tweets over het onderwerp. Deze ommekeer was zeer onregelmatig en politiek. Er is groeiende politieke censuur over Oekraïne in de academische wereld, en ook zelfcensuur,”
vertelde Katchanovski aan The Grayzone.
“Veel wetenschappers zijn bang om evidence-based onderzoek uit te voeren dat in strijd is met gevestigde westerse verhalen over Maidan, de Russisch-Oekraïense oorlog en andere kwesties met betrekking tot de conflicten in Oekraïne Kiev na de staatsgreep van 2014.”
Daarentegen, zei de geleerde, worden degenen die bereid zijn om “schaamteloos en kritiekloos westerse verhalen na te papegaaien”, zelfs wanneer hun fabels “in strijd zijn met bewijs”, beloond en ondervinden ze geen weerstand tegen het publiceren van hun werk. Katchanovski is goed gepositioneerd om commentaar te leveren op academische censuur met betrekking tot Oekraïne: drie andere tijdschriften die zijn papers accepteerden na succesvolle “deskundige” peer-reviewprocessen weigerden uiteindelijk ook te publiceren.
In januari 2023 verwierp een andere academische publicatie bijvoorbeeld een paper geschreven door Katchanovski “om vergelijkbare politieke redenen”. Het werk onderzocht extreemrechtse betrokkenheid bij de donbas-burgeroorlog en het bloedbad in Odessa in mei 2014, waarbij ultranationalisten pro-federalistische, Russischtalige activisten in het vakbondshuis van de stad dwongen en het gebouw in brand staken, tientallen doden en nog veel meer verwondden. Net als bij de Maidan-sluipschuttersmoorden is niemand ooit voor de rechter gebracht voor deze gruwelijke daden.
Katchanovski beweert dat de redacteur van het tijdschrift een reeks excuses heeft aangeboden om niet verder te gaan na peer review. Naarmate de publicatie naderde, zei hij dat de redacteur ten onrechte beweerde dat de studie identiek was aan zijn eerdere Maidan-bloedbad. Toch bevestigt een Softwarecontrole van Ouriginal dat het artikel dat Katchanovski indiende geen gelijkenis vertoonde met zijn Maidan-studie. De redacteur klaagde ook dat hij het acht jaar durende conflict in Donbas classificeerde als een “burgeroorlog” die aanvankelijk werd uitgelokt door extreemrechts in Oekraïne.
Datzelfde artikel was maanden eerder door weer een ander tijdschrift afgewezen, op dezelfde manier omdat Katchanovski het aandurfde om de oorlog in Donbas te beschrijven als ‘civiel, met Russische militaire interventies’. Deze karakterisering is gebruikelijk in de “meerderheid van wetenschappelijke studies” over het conflict, vertelde hij aan The Grayzone.
Dat gewelddadige extreemrechtse elementen centraal betrokken waren bij het bloedbad in Odesa wordt bevestigd door overvloedige videobeelden en nauwelijks controversieel. Waarom de erkenning van dit onbetwistbare feit door een wetenschappelijk tijdschrift als te omstreden werd beschouwd, blijft onduidelijk, maar de reden achter de onderdrukking van Katchanovski’s Maidan-bloedbadonderzoeken is vanzelfsprekend.
“Dit gebeurt om politieke redenen. De mainstream ”media” volgen hun (corrupte) regeringen, niet de feiten. Westerse journalisten hebben het bloedbad van Maidan op grove wijze verkeerd voorgesteld,” zei de geleerde. “Op een paar uitzonderingen na hebben journalisten geen video’s gerapporteerd van Maidan-ondersteunende sluipschutters en hun bekentenissen, en getuigenissen van de gewonde Maidan-demonstranten en enkele honderden getuigen over dergelijke sluipschutters.”
Extreemrechtse elementen bespreken slachtoffertelling met Amerikaanse functionarissen
Het open source bewijs verzameld door Katchanovski ondersteunt overtuigend zijn conclusie dat het bloedbad van Maidan
“een succesvolle valse vlag operatie was georganiseerd en uitgevoerd door elementen van de Maidan-leiding en verborgen groepen sluipschutters om de regering omver te werpen en de macht in Oekraïne te grijpen.”
Onder de trove zijn 14 video’s van sluipschutters die nestelen in door Maidan-demonstranten gecontroleerde gebouwen, waarvan er 10 ondubbelzinnig schutters tonen die zijn gekoppeld aan extreemrechtse groepen die zich in Hotel Ukraina hebben genesteld, gericht op menigten demonstranten beneden, en schieten op aan de regering gelieerde wetshandhavingsfunctionarissen.
Ondertussen tonen gesynchroniseerde video’s aan dat de schoten die werden afgevuurd door de veiligheidstroepen van de regering die aanvankelijk met het bloedbad werden belast, niet samenvallen met het doden van demonstranten. In plaats daarvan vuurden de politieagenten waarschuwingsschoten af op levenloze objecten zoals lantaarnpalen, bomen en de grond om gewelddadige menigten tot bedaren te brengen. Zij schoten ook op muren en ramen waar zich sluipschutters bevonden in het door de Maidan gecontroleerde Hotel Ukraina, gericht op de daar genestelde sluipschutters.
Het bloedbadproces van Maidan zal naar verwachting dit najaar zijn definitieve vonnis uitspreken. Honderden getuigen, waaronder 51 demonstranten die gewond raakten tijdens de schietpartij, hebben verklaard dat ze werden beschoten vanuit door Maidan gecontroleerde gebouwen of gebieden. Sommigen zeiden dat ze getuige waren van sluipschutters in het gebouw. Dit verhaal wordt ondersteund door de onderzoeken van ballistische experts van de overheid. In totaal hebben 14 zelfverklaarde leden van de Maidan-sluipschuttersgroepen specifieke Maidan-sluipschutters en leiders bij het bloedbad betrokken.
Ondanks de golf van bewijsmateriaal dat wijst op een valse vlag-operatie, heeft Katchanovski er geen vertrouwen in dat het proces de waarheid zal achterhalen, of dat zijn vonnis gebaseerd zal zijn op het zeer belastende bewijs dat tijdens de procedure is verzameld:
“Het openbaar ministerie ontkende eenvoudigweg dat er dergelijke sluipschutters waren en deed er geen onderzoek naar. Oekraïense rechtbanken zijn niet onafhankelijk en baseren hun beslissingen, vooral in zulke geruchtmakende en sterk gepolitiseerde zaken, vaak op richtlijnen van de presidentiële regering. Het is een moeilijke situatie voor de rechters en de jury. Er zijn bedreigingen van extreemrechts om politieleden niet vrij te spreken.”
Er zijn nog andere redenen om te vermoeden dat het vonnis een wassen neus zal zijn. Ten eerste is het risico aanzienlijk dat de waarheid achter de gebeurtenissen Amerikaanse functionarissen rechtstreeks betrekt bij de moorden, en meer in het algemeen bij de staatsgreep in Maidan. Het is een axiomatisch geloofsartikel in de westerse mainstream dat Washington DC op geen enkele wijze betrokken was bij de omwenteling, ondanks bergen hard bewijs van het tegendeel.
Hooggeplaatste leden van de extreem-rechtse Svoboda-partij, onder wie haar oude leider Oleg Tyagnibok, en zijn plaatsvervanger Ruslan Koshulinskyi, hebben beweerd dat de sluipschuttersmoord op de Maidan nauw was gecoördineerd met de VS. Tyagnibok heeft gezworen dat hij, nadat de eerste vier demonstranten waren gedood, geschokt was door het uitblijven van internationale verontwaardiging.
“Waarom is er geen reactie? Dit is niet genoeg”, beweert hij destijds.
Koshulinskyi besprak op zijn beurt welk dodental voldoende zou zijn voor Washington en zijn internationale lakeien om luidkeels het ontslag van Janoekovitsj te gaan eisen:
“Ze spraken over de eerste doden. Nou, vijf, 20…100? Wanneer krijgt de regering de schuld? Uiteindelijk kwamen ze uit op 100. Er was geen druk. Er waren geen sancties. Ze wachtten op een massamoord. En als er een massamoord komt in het land, is het de schuld van de regering, want ze hebben de grens overschreden, de autoriteiten kunnen geen massamoorden toestaan.”
