ODVN

De door Rothschild/Vaticaan gecontroleerde bankelite weet wat hen op korte termijn te wachten staat en ze hebben zich voorbereid op meerdere scenario’s. Een van hun oorspronkelijke plannen is om een op AI gebaseerd bevolkingscontrolesysteem op te zetten dat technocratische dictatuur wordt genoemd, waarbij iedereen is aangesloten op het controle netwerk via gedigitaliseerd valuta- en massa surveillancesysteem, totdat het Chinese Huawei langskwam en hun 5G-ontwikkeling stopte.

Nu zeggen we niet dat er geen mogelijkheid is dat dit allemaal slechts een deel is van een uitgebreid drama, en China gaat gewoon mee met de imperialisten, voor welke machtsdelingsstructuur het hen ten goede zou komen. Maar zelfs dan denken we niet echt dat er op dit moment nog iets is dat het Anglo Zionisten Rijk (het Westen) aan China zou kunnen bieden.

In feite geloven we dat de acties van de Amerikaanse en Britse vazallen regeringen, bijvoorbeeld de sancties en handelsoorlogen tegen het Bondgenootschap, allemaal deel kunnen uitmaken van de vertragingstactieken die de Deep State voldoende tijd zouden moeten geven voor last-minute voorbereidingen.

We dachten dat het Nieuw-Zeeland zou zijn, maar de voortijdige blootstelling droeg bij aan meerdere protesten van de Maori-stam, onder prominente persoonlijkheden.

Dus, in het geval dat de mensen van het Westen beginnen op te staan met hun fakkels en hooivorken tegen de exceptionalistische nazionisten, bijvoorbeeld een wijdverspreid protestscenario van de Gele Hesjes, wordt een rijk stuk land in een land dat ooit de hoogste officieren van Noord Atlantische ZIonisten (nazi) Duitsland huisvestte, al voorbereid op Ratline 2.0!

Groepsfoto voor nazi-wetenschappers en ingenieurs die na WO2 Duitsland ontvluchten via de Vaticaanse Ratline, een ondergronds gangennetwerk bestaande uit katholieke kloosters, clandestiene landingsbanen en scheepswerven, valse identiteiten en paspoorten om de Verenigde Zionisten Staten binnen te komen via Zuid-Amerika.

Nee, ze gaan niet naar Antarctica. Gelooft u echt dat miljardairs die lijden aan reumatoïde artritis daar graag met pensioen zouden gaan?

Het duistere geheim achter de “parallelle staat” van een Britse miljardair in het Argentijnse Patagonië

Een sinister plan met ‘s werelds meest beruchte oligarchen, evenals het Internationaal Maffia Fonds (IMF) en belangrijke elementen van de wereldwijde zionistische lobby, schuilt onder de de facto onafhankelijke staat gecreëerd door een van de rijkste mannen van Engeland in het hart van Argentinië Patagonië.

door Whitney Webb

EL BOLSÓN, ARGENTINIË – Aan het “einde van de wereld”, verspreid over de meest zuidelijke regio’s van Argentinië en Chili, ligt het land Patagonië, waarvan een groot deel een ongerepte wildernis blijft die talloze natuuronderzoekers en potentiële avonturiers heeft geïnspireerd met zijn dramatische landschappen en natuurlijke schoonheid. Voor velen is het een plek die nog steeds opmerkelijk onaangetast voelt en verwijderd van de chaos van de moderne wereld.

Toch zijn het juist deze kwaliteiten, evenals het grote olie- en gaspotentieel van de regio en de overvloed aan door gletsjers gevoede zoetwaterreserves, die het in het vizier van roofdieren hebben geplaatst – roofdieren gewapend met miljarden dollars, krachtige invloed op de Argentijnse politiek en de ”pers” van het land, evenals allianties met controversiële internationale financiële organisaties en belangrijke elementen van de wereldwijde zionistische lobby.

Begeerd om zijn nog steeds grotendeels niet-geplunderde hulpbronnen, is Patagonië het doelwit geworden van een hecht netwerk van beruchte miljardairs en mondiale elites psychopaten die een groot deel van de afgelopen twee en een half decennia hebben besteed aan het transformeren van dit gebied in hun eigen onafhankelijke staat.

Inderdaad, hoewel verschillende van deze miljardairs al de facto privéstaten hebben gecreëerd waar ze bijna totale straffeloosheid genieten in Argentijns Patagonië, hebben anderen achter grote inspanningen gezeten die hebben aangedrongen op de afscheiding van het gebied. Weer anderen hebben de Argentijnse regering ertoe aangezet haar claim op Patagonië in te ruilen voor “schuldverlichting” als een manier om de economische situatie van Argentinië te verlichten, die overigens grotendeels werd gecreëerd door dezelfde groep miljardairs. Het Internationaal Maffia Fonds (IMF), wiens connecties met dit miljardairsnetwerk aanzienlijk zijn, heeft een buitenproportionele rol gespeeld in deze inspanning.

Toch lijkt dit meer te zijn dan alleen een onderneming namens opmerkelijke oligarchen en de mondiale elite, aangezien prominente elementen van de internationale zionistische lobby nauw betrokken zijn, net als de illegale zionisten staat Israël, hoewel de mate van betrokkenheid van de laatste onderwerp van discussie is. Hun interesse draait om beweringen die dateren uit de oprichting van het zionisme in de 19e eeuw, toen gerespecteerde zionistische figuren zoals Theodore Herzl Argentinië bespraken als een potentieel thuisland voor een Joodse etnostaat.

Sindsdien hebben andere opmerkelijke zionisten, waaronder voormalige Israëlische ambassadeurs in Argentinië, betoogd dat illegale zionisten staat Israël voor “Europese Joden” is, terwijl “Amerikaanse Joden” Argentinië voor zichzelf moeten nemen. Met name de methode die Herzl voorstelt als een middel om een zionistische staat te creëren in zijn baanbrekende werk “De Joodse staat” omvat de uitwisseling van schuld voor grondgebied.

In het eerste deel van deze onderzoeksreeks onderzoekt MintPress de de facto onafhankelijke staat die is gecreëerd door de Britse miljardair en zionist Joe Lewis, een oude medewerker van de controversiële Hongaars-Amerikaanse financier George Soros. Lewis heeft in wezen de lokale, regionale en zelfs nationale regering van Argentinië uitgekocht, waardoor hij straffeloos kan opereren terwijl hij steeds meer grondgebied verwerft door landaankopen van dubieuze (indien aanwezig) legaliteit, de lokale bevolking intimideert en bedreigt, cruciale water- en energiebronnen van lokale steden toe-eigent en zijn eigen internationale privéluchthaven exploiteert die niemand anders dan hij controleert.

Latere rapporten in deze serie zullen de andere belangrijke spelers onderzoeken in deze poging om een Patagonische staat te creëren, namelijk de Argentijnse oligarchen Marcelo Mindlin en Eduardo Elsztain, die beide diep verbonden zijn met de wereldwijde zionistische lobby en de door Rockefeller opgerichte Americas Society, en ook beide nauwe Soros-medewerkers zijn. Ten slotte zal de rol van deze individuen en hun medewerkers in pogingen om IMF-schuldslavernij te gebruiken om de Argentijnse regering onder druk te zetten om schuld in te ruilen voor grondgebied worden onthuld, net als de rol van de zionistische lobby en prominente figuren in de mondiale elite.

De stad die terugvocht

Het schilderachtige bergstadje El Bolsón, genesteld tussen de pittoreske rotsachtige toppen van Patagonië in Argentinië en beroemd om zijn lokale legendes van kabouters en elfen, lijkt misschien een onwaarschijnlijk epicentrum in een landelijke strijd die de lokale bevolking heeft opgezet tegen machtige buitenlandse miljardairs – miljardairs die niet alleen de rijke hulpbronnen van het land plunderen, maar ook de nationale soevereiniteit uithollen via achterdeurdeals met de machtigste van Argentinië, en de meeste corrupte, politieke leiders.

Maar hoe onwaarschijnlijk de rol van dit slaperige stadje in de Argentijnse provincie Río Negro ook lijkt, al meer dan een decennium hebben veel inwoners elk instrument dat ze tot hun beschikking hebben gebruikt om zich te verzetten tegen de poging van een miljardair om de stad en een groot deel van Río Negro in zijn eigen persoonlijke leengoed te veranderen. Deze strijd heeft geleid tot massale demonstraties in El Bolsón tegen de Britse miljardair Joe Lewis, waarbij sommigen maar liefst 15.000 deelnemers hebben aangetrokken – bijna 80 procent van de hele bevolking van de stad.

Lewis, met een geschatte waarde van $ 5,2 miljard volgens Forbes, is in het Westen het best bekend voor het bezit van de Britse voetbalclub Tottenham Hotspur, zijn uitgestrekte luxe landgoederen en golfresorts op de Bahama’s en Florida, en het bezit van bekende merken, waaronder Puma-sportkleding en Vans-schoenen. Hij wordt vaak beschreven als een “self-made” miljardair, geboren in een arme Joodse familie in Londen, die zich opwerkte tot een van de rijkste mannen van Engeland.

Sinds het midden van de jaren 1990 heeft Lewis een imperium opgebouwd in Patagonië, nadat hij de eigenaar is geworden van uitgebreide eigendommen ten noorden van El Bolsón – die onder andere bijna alle waterreserves van de stad bevatten, evenals die van de nabijgelegen boerengemeenschap, Mallín Ahogado – en de de facto macht achter Pampa Energía, het bedrijf dat het grootste deel van de Argentijnse elektriciteitsproductie controleert. Deel twee van deze serie zal zich richten op de rol van Lewis bij Pampa Energía, evenals die van zijn compagnon, Marcelo Mindlin.

De “selfmade” man gemaakt door ”jood” Soros

Lang voor zijn onderneming in Argentinië was Lewis een controversieel figuur vanwege zijn nauwe samenwerking met de controversiële Hongaars-Amerikaanse financier George Soros. Inderdaad, het grootste deel van Lewis’ enorme fortuin komt voort uit zijn beslissing om “samen te werken” met Soros om te wedden tegen het Britse pond in 1992, een dag die in de volksmond bekend staat als Zwarte Woensdag.

De weddenschap van Soros en Lewis tegen het pond leidde er eigenlijk toe dat het pond crashte, nadat Soros zijn hedgefonds had bevolen om “voor de jugular te gaan” en agressief tegen de valuta te handelen, waardoor de scherpe devaluatie werd veroorzaakt. Hoewel Soros vaak wordt genoemd “de man die de Bank of England brak” als gevolg van de $ 1 miljard aan winst die hij op die noodlottige dag maakte, zou Lewis volgens verschillende rapporten een nog grotere winst hebben gemaakt dan Soros.

Terwijl Soros na Zwarte Woensdag een financiële beroemdheid werd, koos Lewis ervoor om uit de schijnwerpers te blijven, ook al zou hij slechts drie jaar later herhalen wat hij met de Mexicaanse peso met het Britse pond hielp doen, en nog een enorme winst behalen. Terwijl de Mexicaanse peso-crisis Lewis nog rijker maakte, leidde het tot een enorme sprong in armoede, werkloosheid en ongelijkheid in Mexico en liet het zijn regering over aan het Internationaal Monetair Fonds (IMF) via een leningenpakket geregeld door de toenmalige VS. President Bill Clinton.

Tussen 1995 en 1996 verspreidde de ernstige economische recessie die volgde op de Mexicaanse peso-crisis zich over Amerika en “zwaar getroffen” de economieën van andere Latijns-Amerikaanse landen zoals Argentinië. Toen er een nieuwe economische ravage aanbrak en voet aan de grond kreeg in Argentinië, besloot Lewis te profiteren van het onrustige regionale economische klimaat dat hij zelf had helpen creëren en begon hij zijn interesses in Patagonië te ontwikkelen.

Zoals later in deze onderzoeksreeks zal worden onderzocht, maakten Soros en twee van zijn Argentijnse medewerkers die ook verbonden zijn met Lewis – Eduardo Elsztain en Marcelo Mindlin – gebruik van deze economische crisis en daaropvolgende crises om grote belangen in verschillende banken te kopen, evenals enorme stukken Argentijns onroerend goed, met name in Patagonië.

Hoe bouw je een imperium op?

In 1996 keerde Joe Lewis terug naar Argentinië nadat hij het land in 1992 voor het eerst had bezocht op uitnodiging van de Australische mediatycoon Kerry Packer. Lewis, blijkbaar geïnspireerd door zijn eerste bezoek, had besloten om onroerend goed in het gebied te kopen. Volgens de regionale media-outlet El Patagónico was Lewis’ droom niet alleen het bezitten van zijn stukje paradijs, maar het creëren van ‘zijn eigen staat in Patagonië’.

Lewis kwam al snel in contact met Nicolás Van Ditmar, die niet alleen lewis’ eerste en daaropvolgende landaankopen in het Argentijnse Patagonië zou faciliteren, maar dit ook zou doen voor verschillende andere buitenlandse oligarchen. Van Ditmar had eerder massale grondverkopen verder naar het zuiden geregeld aan de Benetton Group, het familiebedrijf van de Italiaanse oligarchen met dezelfde naam, vooral bekend als de eigenaren van het kledingbedrijf United Colors of Benetton.

Van Ditmar, nadat hij hoorde wat Lewis hoopte te verwerven, sprak met hem over het eigendom van de familie Montero, die een ongerept bergmeer omringde dat bekend staat als Lago Escondido (Verborgen Meer). De meeste leden van de Montero-familie stemden ermee in om hun collectieve eigendom van ongeveer 14.000 hectare (~ 34.549 hectare) aan Lewis te verkopen voor $ 7 miljoen. Een van de gebroeders Montero, Irineo Montero, had echter geweigerd en hij, samen met zijn vrouw María Ortiz en hun medewerker José Matamala, werden allemaal dood aangetroffen onder mysterieuze omstandigheden.

Of Lewis of zijn “rechterhand” Van Ditmar nu wel of niet op de een of andere manier betrokken waren bij de dood van Irineo en die van zijn vrouw en werknemer, het valt niet te ontkennen dat hun mysterieuze maar gruwelijke eindes de weg vrijmaakten voor Lewis’ aankoop van Lago Escondido en omgeving. Lewis’ aankoop van dit pand, ongeacht de bereidheid van de resterende Montero-broers en zussen om te verkopen, had echter om verschillende redenen nooit mogen worden toegestaan.

Ten eerste is volgens de Argentijnse wet de verkoop van het onroerend goed dat Lewis sinds 1996 bezit, verboden aan een buitenlandse burger om redenen van nationale veiligheid, aangezien het onroerend goed op slechts 20 km van de Chileense grens ligt en dus in buitenlandse handen een ernstig nationaal veiligheidsrisico kan vormen. Ten tweede schendt het een lokale wet die dateert uit 1969 en die de maximale hoeveelheid land die een individu – Argentijnse burger of buitenlander – mag bezitten, beperkt tot ongeveer 70 hectare (~ 172 hectare).

Ten derde schendt het een provinciale wet die in 1994 is aangenomen en die een beschermd natuurgebied heeft gecreëerd, het Río Azul Lago Escondido Natural Protected Area (ANPRALE), dat een aanzienlijk deel van het land omvatte dat Lewis later van de Monteros zou kopen. Die wet werd echter in 1998, een paar jaar na de aankoop van Lewis, gewijzigd om het deel van zijn land te verwijderen dat eerder een beschermd gebied onder controle van de staat was genoemd. Federico Soria merkte op dat de manier waarop de wet van 1994 werd gewijzigd flagrant ongrondwettelijk was.

Je zou denken dat de wet Lewis’ verwerving van het land zou hebben verhinderd lang voordat Van Ditmar voor het eerst de Monteros had benaderd over Lewis’ interesse in het land. Hij mocht dit echter expliciet doen, ondanks het illegale karakter van de aankoop, vanwege de algemene laksheid van de lokale, regionale en federale autoriteiten ten opzichte van rijke buitenlanders die Argentijns land wilden verwerven. Zoals Lewis zelf zei in een interview met Gonzalo Sanchez in 2004: “Ik kocht wat ze me lieten kopen en hier zijn we.”

Het tweejarige presidentschap van Carlos Menem in de jaren 1990 markeerde de omkering van meer dan 50 jaar van het behouden en beschermen van gebieden van nationaal belang en beschouwd als strategisch voor de natuurlijke veiligheid door buitenlanders toe te staan een groter percentage land te kopen dan was toegestaan sinds de goedkeuring van een wet uit 1944 die bedoeld was om de territoriale integriteit van Argentinië te behouden. Met name toen die wet werd gemaakt, onteigende de regering van Edelmiro Farrell en Juan Perón verschillende strategische eigendommen die eigendom waren van buitenlanders.

Toch begon het presidentschap van Menem – dat grondig in lijn was met de “Washington-consensus” – volgens critici de geest van deze wet uit 1944 te schenden door goedkeuringen van enkele miljoenen hectaren aan buitenlanders te geven. Het beleid van Menem ten gunste van buitenlandse grondaankopen op het platteland is sindsdien uitgebreid door het presidentschap van Cristina Fernandez de Kirchner en dat van de huidige president van Argentinië, Mauricio Macri. Beiden hebben de privéhelikopter van Lewis gebruikt en Macri is een regelmatige bezoeker van Lewis’ eigendom aan het meer in Patagonië.

De lokale bevolking in El Bolsón heeft beweerd dat Lewis’ aankoop van het lago Escondido-eigendom – ondanks de juridische obstakels – het directe gevolg was van het beleid van Menem. Een lid van El Bolsón’s gemeenschapsradiostation FM Alas, die ervoor koos om anoniem te blijven vanwege de persoonlijke betrokkenheid van zijn vader bij de regionale bedrijven van Lewis, vertelde MintPress dat Lewis “had onderhandeld over de aankoop van het [Lago Escondido] eigendom in vergaderingen in het Casa Rosada [Roze Huis]”, het Argentijnse equivalent van het Witte Huis, tijdens het presidentschap van Menem.

MintPress kon niet bevestigen of Lewis of zijn medewerkers het Casa Rosada hadden bezocht tijdens de onderhandelingen over de aankoop van het onroerend goed. Toch heeft Lewis in interviews verklaard dat “Menem ons groeten en zijn beste wensen stuurde toen we [Lewis’ Lago Escondido-landhuis] openden” (Sanchez-interview, pag. 61). Bovendien heeft Lewis de opmerkelijke gewoonte om nauwe relaties op te bouwen met machtige Argentijnse politici, waaronder Macri. Macri heeft Lewis “een vriend” genoemd, verdedigde hem herhaaldelijk en was zelfs persoonlijk op vakantie in Lewis’ Lago Escondido-eigendom.

De slag om Lago Escondido

Sinds zijn aankomst in het gebied bezorgdheid veroorzaakte bij sommige lokale bewoners, heeft Lewis geprobeerd de goede genaden van de mensen van El Bolsón te winnen door op te treden als hun weldoener – ziekenhuizen doneren, voetbalvelden bouwen en jaarlijkse activiteiten en sportwedstrijden organiseren voor de lokale bevolking op zijn eigendom. Dit altruïsme wordt omarmd of afgewezen door de lokale bevolking, afhankelijk van met wie je praat. In overeenstemming met het beeld dat hij onder de stedelingen heeft proberen te cultiveren, wordt Lewis vaak “Uncle Joe” genoemd, hoewel het met respect en bewondering of spot en walging wordt gesproken.

Felicitas Libano, een lid van de Assemblee voor de Verdediging van Water en Land (ADAT), vertelde MintPress dat Lewis “zichzelf heeft geïntegreerd in bijna alle functies van de stad”, inclusief de brandweerlieden, politie en andere gebieden van de gemeentelijke overheid, en heeft “altijd geprobeerd zichzelf als weldoener te positioneren.” Volgens Guido Augello, een lid van het lokale gemeenschapsradiostation FM Alas, zijn de stedelingen enigszins gelijkmatig verdeeld in “mensen die van ‘Uncle Joe’ houden, mensen die hem haten en mensen die er niet om geven.”

Lewis heeft ook een deel van de stedelingen en lokale zakenlieden gewonnen door zijn patronage van geselecteerde lokale diensten en zijn occasionele hosting van kleine groepen lokale bevolking voor sportevenementen en vakantievieringen die alleen op uitnodiging plaatsvinden. Sommigen hebben echter beweerd dat Lewis veel buitenlandse gasten ontvangt, met name uit Israël.

Volgens het onderzoek van de voormalige Franse inlichtingenofficier die journalist Thierry Meyssan werd, heeft Lewis jaarlijks duizenden soldaten van het Israëlische leger (IDF) uitgenodigd op zijn grondgebied. Eind 2017 beweerde Meyssan:

Sinds de Falklandoorlog organiseert het Israëlische leger ‘vakantiekampen’ in Patagonië voor zijn soldaten. Tussen de 8.000 en 10.000 van hen komen nu elk jaar om twee weken op het land van Joe Lewis door te brengen.”

Het is onduidelijk of de informatie van Meyssan het resultaat was van zijn tijd in de Franse externe inlichtingendienst DGSE of onafhankelijk onderzoek dat hij uitvoerde sinds hij journalist werd, omdat de pogingen van MintPress om contact op te nemen met Meyssan niet succesvol waren. Lokale bewoners, journalisten en onderzoekers geïnterviewd door MintPress konden de beweringen van Meyssan niet bevestigen. Toch zeiden veel van deze lokale bewoners en onderzoekers dat ze van die beweringen uit andere bronnen in Argentinië hadden gehoord, maar merkten ook op dat ze speculatief waren, gezien het feit dat niemand anders dan Lewis of zijn werknemers weten wie het pand bezoekt buiten de bovengenoemde evenementen waar geselecteerde lokale bewoners worden uitgenodigd om bij te wonen.

Afgezien van de vermeende IDF “vakanties” op het land van Lewis, is zijn aanwezigheid in het gebied om andere redenen controversieel geweest, namelijk uit bezorgdheid dat hij zich belangrijke regionale hulpbronnen probeerde toe te eigenen. Inderdaad, journalist Gonzalo Sanchez merkte in zijn boek Patagonia Sold: The New Owners of the Land uit 2004 op:

In El Bolsón zijn er meer dan een paar lokale bewoners en gemeenteraadsleden die geloven dat er achter zijn vrijgevigheid van [Lewis] andere verborgen doelstellingen zitten, zoals de mogelijke controle over de waterreserves van dit deel van Patagonië (pg. 50).”

Aanwijzingen van de waarheid met betrekking tot deze zorgen waren duidelijk zodra Lewis het eigendom rond Lago Escondido verwierf. Dit grote bergmeer, dat lewis’ eigendom omringt, is het waterbekken voor twee belangrijke regionale rivieren, de Manso en Puelo, die zich later verenigen in Chili en uitmonden in de Stille Oceaan. Het is ook het meer dat andere nabijgelegen meren voedt, waaronder de Soberanía-meren en het Montes-meer, onder anderen. Lago Escondido zelf bevat naar schatting maar liefst 400 miljard liter (~ 105 miljard gallon) zoet water.

In Argentinië, zoals ook het geval is in buurland Chili, is water – of het nu in meren, rivieren of zeeën is – een publiek recht en is de toegang van het publiek tot alle waterlichamen wettelijk gegarandeerd. Dit juridische concept – waarschijnlijk vreemd aan Lewis en andere westerlingen, wiens thuislanden vaak privé-eigendomsrechten verankeren over het recht van het publiek op vitale hulpbronnen – is de meest zichtbare manier waarop spanningen tussen Lewis en de lokale bevolking zich hebben gemanifesteerd. Het was ook de eerste echte test van Lewis’ vastberadenheid om zijn “onafhankelijke staat” in Patagonië uit te hakken en de lokale bevolking buiten de deur te houden.

Lewis sloot de openbare weg af van de snelweg naar het meer en sloot ook de privéweg die hij op een apart punt van de openbare toegang had aangelegd. Volgens verschillende lokale bewoners geïnterviewd door MintPress die hadden geprobeerd het gebied binnen te komen, verhinderen particuliere beveiliging in burgerkleding dat mensen de wegen gebruiken, hetzij per voertuig of te voet. Federico Soria, die zelf bij verschillende gelegenheden heeft geprobeerd het gebied binnen te komen, beschreef de bewakers aan MintPress als “intimiderend” en “agressief” en zei ook dat de familie Montero, de oude eigenaren van het land, een van de wegen blokkeren voordat het het eigendom van Lewis binnengaat en “zwaar bewapend” zijn.

Het enige overgebleven pad is een steil – en op sommige plaatsen gevaarlijk – bergpad dat minstens twee dagen in elke richting duurt om te doorkruisen. Het pad is slecht gemarkeerd en onderhouden en is alleen bruikbaar in de zomer, omdat het in andere seizoenen wordt geblokkeerd door sneeuwval. Elke persoon die door MintPress werd geïnterviewd en die het pad had gezien of overgestoken, beschreef het als alleen geschikt voor ‘ervaren bergbeklimmers’.

In 2009 leed Lewis zijn eerste grote nederlaag in zijn pogingen om de lokale bevolking uit zijn “parallelle staat” te houden toen de regionale rechtbank oordeelde dat de Tacuifi-weg – die het meer verbindt met de hoofdweg, Route 40, en het eigendom van Lewis kruist – moet worden geopend. De uitspraak stelde dat dit moet gebeuren om “de toegang tot Lago Escondido te waarborgen met passende signalering en het waarborgen van overdraagbaarheid.” De rechtbank gaf Lewis 120 dagen de tijd om hieraan te voldoen.

Hij voldeed echter niet en in plaats daarvan begonnen zijn regionale medewerkers openlijk iedereen te bedreigen die probeerde “zijn” meer te bezoeken. De duidelijkste dreiging kwam van Van Dittmar zelf in 2011, toen hij publiekelijk verklaarde dat hij en andere medewerkers van Hidden Lake S.A. het privé-eigendom van Lewis zouden verdedigen door ‘met bloed te vechten, als het moet’. Van Ditmar zei ook dat hij de lokale bevolking zou beletten het meer te betreden “met een Winchester [geweer] in de hand, desnoods met bloed.”

In 2012 bevestigde het Hooggerechtshof van de regio de uitspraak van 2009, net als het nationale Hooggerechtshof van Argentinië een jaar later. Lewis en Van Ditmar weigerden echter de Tacuifi-weg te openen, Van Ditmar zei dat het verraderlijke maar “zeer mooie” bergpad in plaats daarvan moest worden gebruikt om toegang te krijgen tot het meer. De Argentijnse president Macri greep ook in en herhaalde Van Ditmar en verklaarde dat het meer nog toegankelijker is dan voordat Lewis het pand kocht.

De rechtszaak gaat door tot op de dag van vandaag, nadat het Hooggerechtshof van Río Negro in 2016 zijn eerdere uitspraak introk en beval dat een nieuwe hoorzitting met verschillende rechters een nieuwe uitspraak zou doen. Critici beschuldigden Lewis ervan extreme “politieke druk” op regionaal en lokaal niveau te gebruiken om deze zeer verrassende uitspraak te bereiken.

Desondanks blijft de lokale bevolking vechten voor openbare toegang tot Lago Escondido en verdedigt het de soevereiniteit van Argentinië over het privé-imperium van Lewis. De belangrijkste manifestatie van deze inspanning is een jaarlijkse “Mars voor Soevereiniteit”, waarvan de meest recente plaatsvond begin februari van dit jaar. De mars wordt georganiseerd door de Foundation for the Cultural Integration and Promotion of Water (FIPCA), die wordt geleid door de voormalige Argentijnse marinier Julio Cesár Urien. Net als de eerdere marsen met dezelfde naam, liepen de deelnemers bijna drie dagen te voet over het bergpad om aan de oever van het meer te komen, wat ze – zoals hierboven vermeld – binnen hun wettelijke rechten hadden om te doen.

Bij aankomst werden ze opgewacht door de privébeveiliging van Lewis en leden van de Río Negro-politie, die hen in het nauw brachten en hen vertelden dat ze niet eens naar het toilet konden gaan zonder angst voor arrestatie voor huisvredebreuk, hoewel oevers van meren ook wettelijk als openbare ruimtes worden beschouwd. Guillermo Martín Caviasc – een journalist voor Barricada TV, die aanwezig was bij de demonstratie – noemde de combinatie van lokale politie en particuliere beveiliging Lewis ‘ “privéleger” en merkte op dat de aanwezige politieagenten “in een situatie van ondergeschiktheid waren alsof ze een buitenlandse staat bezochten die door Lewis werd gecontroleerd.”

Twee deelnemers aan de mars, Andrea Gatabria en David Ramallo, monteerden opblaasbare kajaks met de bedoeling een Argentijnse vlag te plaatsen op een klein eiland in het midden van het meer, zelf technisch gezien een openbare ruimte. Voordat ze het eiland bereikten, cirkelden twee speedboten van Hidden Lake S.A. rond de kajaks in een poging ze te kapseizen terwijl ze ze beschimpten en vroegen: “Weet je hoe het is om te sterven aan onderkoeling?”

Na een half uur van beschimpingen die meer op doodsbedreigingen leken, sloeg lewis privébeveiliging de kajaks omver, waardoor Gatabria en Ramallo in het ijskoude water dreven. Na enkele minuten verklaarden verschillende getuigen dat een van de bewakers tegen de twee kajakkers zei: “Nou, zie je nu hoe het is om te sterven aan onderkoeling?” Gatabrië en Ramallo werden na enige tijd in de wachtboten getild, maar hadden zoveel tijd in het ijskoude water doorgebracht dat beiden in het ziekenhuis moesten worden opgenomen.

De nationale senator voor Río Negro, Magdalena Odarda, eiste verantwoordelijkheid voor de acties van Lewis’ particuliere beveiliging en lokale politie en FIPCA is juridische stappen begonnen tegen Hidden Lake S.A. voor het bedreigen van het leven van deelnemers aan de mars. Noch Hidden Lake S.A. noch Lewis’ Tavistock Group, die toezicht houdt op zijn zakelijke belangen in Argentinië en elders, reageerden op vragen van MintPress over de incidenten tegen deelnemers aan de mars.

Terwijl Argentijnen routinematig intimidatie en agressie hebben ervaren bij het proberen toegang te krijgen tot het meer, hebben sommige buitenlanders heel verschillende ervaringen gehad. Neem bijvoorbeeld Scott Leahy*, een Amerikaan die nu in Chili woont en die tijdens een eerdere reis naar El Bolsón recht door kon walsen op lewis’ Lago Escondido-eigendom toen hij in het gezelschap was van twee ex-IDF-soldaten die daar eerder waren geweest.

Leahy vertelde MintPress dat toen hij in 2010 met een Chileense vriend door Argentijns Patagonië backpackte, hij twee jonge Israëli’s had ontmoet en bevriend was geraakt met twee jonge Israëli’s die onlangs hun dienst in de IDF hadden beëindigd en in dezelfde jeugdherberg verbleven. Op een dag boden deze twee Israëli’s aan om Leahy en zijn vriend mee te nemen naar wat zij een “geheim strand” in de buurt noemden.

Ze stapten allemaal in een auto en kwamen, bij het nemen van een onverharde weg van Route 40, aan bij een poort waarvan Leahy bevestigde dat MintPress de Tacuifi-wegingang was van Lewis ‘ Lago Escondido-eigendom (te zien in een afbeelding eerder in dit rapport). Leahy was onzeker over doorgaan, gezien het feit dat de poort gesloten was en hij als buitenlander onbekend was met het gebied. De Israëli’s drongen er echter bij hem op aan en zeiden dat ze er eerder waren geweest en wisten waar ze naartoe gingen.

Toen de groep backpackers medewerkers en bewakers van Hidden Lake S.A. tegenkwam, legden de Israëli’s uit dat ze uit Israël kwamen en hun vrienden naar het strand wilden brengen. De medewerkers van Lago Escondido vertelden het tweetal dat de groep officieel het pand niet mocht betreden, maar dat ze wel konden passeren. Leahy dacht er op dat moment niets van en vertelde MintPress dat hij ervan uitging dat het paar de eigenaar kende, hoewel de Israëli’s Lewis helemaal nooit noemden en ze ook geen interesse toonden om hem te ontmoeten. Dit suggereert dat ze geen persoonlijke vrienden van Lewis waren, maar toont ook aan dat ze wisten dat ze zonder problemen toegang hadden tot het meer, zelfs zonder een formele uitnodiging.

Hoewel deze anekdote suggereert dat de beweringen dat Lewis jaarlijks duizenden IDF-soldaten ontvangt, inderdaad iets voor hen kunnen hebben, dient het ook als een zeer verontrustende vergelijking met de manier waarop Argentijnen zijn behandeld bij het proberen toegang te krijgen tot hetzelfde meer. Inderdaad, als buitenlanders, Israëli’s in dit geval, in der minne werden doorgewuifd ondanks geen uitnodiging van Lewis of Hidden Lake S.A., waarom worden Argentijnen die hetzelfde proberen te doen dan geconfronteerd met dergelijk geweld en agressie, vooral als ze een wettelijk recht hebben om dit te doen?

Het stelen van de middelen van El Bolsón voor eigen gebruik

Hoewel de openbare toegang tot Lago Escondido sinds de late jaren 1990 een belangrijk geschilpunt is tussen Lewis en de mensen van El Bolsón, vermenigvuldigde de bezorgdheid dat de Britse miljardair van plan was de watervoorziening van de regio te beheersen zich toen bedrijven die verbonden waren met Lewis begonnen verder te gaan met wat vaak eenvoudigweg het “Laderas-project” wordt genoemd.

Al in 2004 begon een man genaamd Cipriano Soria zijn buren te vertellen dat hij zijn land in een gebied dat bekend staat als Pampa de Ludden (Ludden’s Plain) aan Lewis had “verkocht”. Soria was echter technisch gezien geen eigenaar van het land, dat een natuurreservaat in overheidshanden was, maar kreeg een erfdienstbaarheid van de provinciale overheid van Río Negro om de weiden te gebruiken om zijn vee te laten grazen zolang hij een “begrazingsvergunning” betaalde. Ondanks het feit dat het noch legaal noch correct aan Lewis werd verkocht, begon Lewis plannen te maken voor het land – plannen die het feit negeerden dat het gebied onder verschillende wettelijke beschermingen stond en technisch blijft vanwege het ecologische en strategische belang voor de regio.

Lewis was van plan dit land te gebruiken om een privéluchthaven in het gebied te bouwen, maar stuitte in 2005 op sterke lokale weerstand, waaronder van de lokale groep Assembly for the Defense of Water and Land (ADAT). Verschillende leden van ADAT wonen in Mallín Ahogado naast Pampa de Ludden, dat de aangrenzende boerengemeenschap van 2.000 voorziet van bijna al het water. Felicitas Libano, die in Mallín Ahogado woont, vertelde MintPress dat het belang van dit gebied als een kritieke waterbron – evenals het ecologische belang ervan als een ouderwets inheems bos – ertoe leidde dat het een natuurreservaat werd genoemd dat moest worden voorkomen dat het in particuliere handen zou vallen.

De inspanningen van ADAT waren succesvol en Lewis’ plan voor het gebied leek te zijn verslagen of op zijn minst in de wacht te zijn gezet. Toen, in 2009, stemde de stad op de privéluchthaven van Lewis, met meer dan 79 procent van de kiezers die ertegen waren. Helaas voor de mensen van El Bolsón had Lewis echter veel grotere plannen dan alleen een luchthaven en hij was niet van plan om de lokale democratie in de weg te laten staan.

Van 2006 tot 2009 werden juridische regelingen getroffen tussen de eigenaar van het skicentrum, de Club Andino Piltriquitrón, en de provinciale overheid die het lokale skicentrum op de Perito Moreno-berg openstelde voor “derde partij” management.

Toen, in 2009, “erfde” Mirta Soria, cipriano’s dochter, het land van haar vader – land dat hij technisch gezien niet bezat, maar kreeg op de een of andere manier toestemming om van de staat te kopen, samen met een ander beschermd gebied tussen Pampa de Ludden en het skicentrum, hoewel de staat dit door regionale en lokale wetten werd verboden. Amper een half jaar later kocht ze dit gebied en verkocht ze meer dan de helft ervan aan Van Ditmars zwager Samy Mazza. Dit nieuwe en zeer grote gebied onder Controle van Van Ditmar/Lewis is waar el Bolsón’s, naast Mallin Ahogado’s, waterreserves zich bevinden.

Kort nadat de grondaankoop plaatsvond, verschenen twee bedrijven – Laderas van Perito Moreno Association S.A. en Laderas van Parallel 42, die beide rechtstreeks verbonden zijn met Lewis en eigendom kregen van de gronden in Pampa de Ludden en het andere gebied dat onlangs door het familielid van Van Ditmar is gekocht. Datzelfde jaar stelden beide gekoppelde bedrijven een “loterij” voor waarbij de provinciale overheid een privébedrijf zou selecteren om het lokale skicentrum te beheren. Laderas van Parallel 42 won de loterij.

Vervolgens begon het andere Laderas-bedrijf, Laderas van Perito Moreno, plannen om het land dat illegaal werd verworven door de zwager van Van Ditmar, Samy Mazza, evenals het deel dat nog steeds eigendom is van Mirta Soria, om te vormen tot een luxe onderverdeling van meer dan 1.000 luxe huizen voor rijke Argentijnen en buitenlanders, samen met een golfbaan, winkelcentra, een kunstmatig meer, en een eigen luchthaven. Deze geplande onderneming werd vervolgens gepromoot door pro-Lewis zakenlieden en media als noodzakelijk voor de succesvolle ontwikkeling en verbetering van het skicentrum.

Terwijl de rechtszaak aan de gang was en het project nog steeds geen goedkeuring had van de gemeenteraad van El Bolsón, werkte de regionale gouverneur, Alberto Weretilneck – een bekende bondgenoot van Lewis – samen met lewis-geassocieerde lokale zakenlieden in een poging om de toenmalige burgemeester van El Bolsón, Ricardo García, sterk onder druk te zetten om een belofte te ondertekenen dat, zodra juridische problemen waren opgelost, het project snel ter goedkeuring zou worden behandeld. García weigerde en Weretilneck begon samen met andere Lewis-medewerkers in het gebied aan te dringen op zijn ontslag. Lokale protesten hielden García echter aan de macht en voordat hij zijn post als burgemeester verliet, vaardigde García een decreet uit dat het Laderas-project tijdelijk verbood om verder te gaan.

Duidelijk niet blij met deze wending, vochten de Laderas-bedrijven de opschorting van het project aan bij de rechtbank. Rond dezelfde tijd meldden leden van lokale groepen die zich tegen het Laderas-project hadden verzet verschillende incidenten van geweld en intimiderende handelingen, waaronder dreigende telefoontjes, hun auto’s die in brand werden gestoken en het in brand steken van een radiostation en een gemeenschapscentrum in Mallín Ahogado.

In het geval van architect en lokale politicus Luis Martin werd hij bedreigd met “lynchen” door twee Lewis-medewerkers – lokale zakenlieden Juan Carlos Martínez en Fabián Tornero – en zijn huis werd later ingebroken door gewapende misdadigers, van wie er een zichzelf per ongeluk sneed met zijn machete en later de scène ontvluchtte. Voordat hij ontsnapte, had de man tegen Martin gezegd: “Ze hebben je geviseerd, ze gaan je vermoorden.”

In een artikel uit 2011 in Tiempo Argentina noemde Martínez Lewis “mijn vriend” en werd hij genoteerd als een regelmatige deelnemer aan vergaderingen met Van Ditmar. Hetzelfde artikel merkt verder op dat Tornero in die ontmoetingen met Van Ditmar “invloedrijk” is en merkt verder op dat Tornero een bekende medewerker van Lewis is.

In 2015, nadat García’s decreet voor de rechtbank was aangevochten door de bedrijven van Lewis, oordeelde een rechter dat het decreet legaal was, maar niet goed was geschreven en daarom annuleerde het. Kort daarna nam een nieuwe pro-Lewis burgemeester en gemeenteraad de leiding en tekende snel een juridische overeenkomst met de Laderas-bedrijven, waardoor ze een “kleiner project” konden bouwen, terwijl ze beweerden dat elke poging om het project te blokkeren – zoals García had gedaan – zou kunnen leiden tot een nieuwe dure, langdurige juridische strijd die de gemeentelijke overheid zich gewoon niet kon veroorloven. Zoals Guido Augello echter aan MintPress vertelde, was dit nauwelijks juist, gezien het feit dat de lokale overheid in beroep had kunnen gaan tegen de beslissing met betrekking tot het decreet, wat suggereert dat dit slechts een handig excuus was om het project te versnellen.

Een paar maanden na het ondertekenen van deze overeenkomst met de Laderas-bedrijven, hield de gemeenteraad een openbare hoorzitting waarbij de overgrote meerderheid van de aanwezigen uit de gemeenschap het project overweldigend verwierp en bekritiseerde. Omdat ze niet de reactie kregen waarop het had gehoopt, hield de raad een “geheime” buitengewone vergadering – geheim omdat ze weigerden het publiek de vereiste kennisgeving te geven die nodig was om zich te registreren om de vergadering bij te wonen en eraan deel te nemen. Omdat niemand zich had geregistreerd, besloot Pogliano de vergadering “gesloten” te houden en plaatste hij politieagenten bij de ingangen om de stedelingen met geweld buiten te houden. De gemeenteraad besloot vervolgens het project Laderas goed te keuren. Boze inwoners bezetten als reactie lokale overheidsgebouwen, waar ze door de oproerpolitie werden aangevallen met traangas.

De verhuizing leidde tot verschillende grootschalige protesten in El Bolsón, die begonnen in 2016 en doorgingen tot in 2017. Lokaal verzet tegen de acties van de gemeenteraad en de burgemeester met betrekking tot het Laderas-project omvatte een burgerbezetting van het centrale plein gedurende drie maanden, die onderhevig was aan politie-intimidatie en geweld, evenals drie grote protesten, waaronder de grootste in de geschiedenis van El Bolsón. Die mars tegen het Laderas-project trok naar schatting 10.000 tot 15.000 deelnemers – een hele prestatie gezien het feit dat de stedelijke en landelijke bevolking van de stad weinig meer dan 25.000 totale inwoners heeft.

De reden voor deze massamobilisatie was volgens Augello dat “zelfs veel van de mensen die Lewis leuk vinden of zijn ‘Uncle Joe’-imago geloven, zich verzetten tegen het Laderas-project” en de bijbehorende luchthaven. Het is niet moeilijk te begrijpen waarom, gezien het feit dat elektriciteit en water bedoeld voor de stedelingen van El Bolsón binnenkort kunnen worden omgeleid naar de rijke buitenstaanders die huizen kopen in “Lewislandia”, een denigrerende term die door sommige inwoners wordt gebruikt om het Laderas-project te beschrijven.

Maar lewis is niet alleen van plan om de waterreserves van El Bolsón te privatiseren, hij en degenen die zijn Laderas-project ontwikkelen, zijn ook van plan om het toerisme dat zijn economie in leven houdt om te leiden door in plaats daarvan het verkeer van de hoofdweg (Route 40) om te leiden naar zijn nieuw geplande “stad”, volgens Federico Soria, een lid van de Unie van Patagonische Assemblees die de lokale bedrijven van Lewis uitgebreid heeft onderzocht. In een uitgebreid artikel uit 2016 over het Laderas-project en andere aan Lewis gekoppelde ondernemingen schreef Soria:

Het is de bedoeling van de ontwikkelaars van Laderas om het complex te verenigen met Route 40 door middel van twee verharde wegen die ze van plan zijn te bouwen ten noorden en ten zuiden van El Bolsón….De Laderas variant weg zou een voordelige sluiproute zijn [rond El Bolsón]…. [Dit] zou Lewis ten goede komen, maar de gemeenschap van El Bolsón economisch in gevaar brengen…”

Bovendien voltooide Lewis in 2016 een waterkrachtcentrale aan de Escondido-rivier – in naam van een ander lokaal bedrijf, Patagonia Energía – die door zijn eigendom loopt en in het gelijknamige meer stroomt. Hij kreeg echter alleen toestemming om dit te doen als hij de fabriek op El Bolsón verbond om de stad te helpen de aanhoudende en zeer problematische elektriciteitstekorten op te lossen. Zodra de fabriek was aangesloten op El Bolsón, zou Lewis de belangrijkste elektriciteitsleverancier van El Bolsón worden, omdat de huidige, verouderde dieselgeneratoren zouden worden uitgeschakeld.

Maar in plaats van de geplande route te volgen voor de hoogspanningslijn die stroom zou geven aan El Bolsón, werd het omgeleid naar de geplande zone voor het Laderas-project, waar het jarenlang “gestopt” is gebleven, hoewel zijn licentie om de rivier te gebruiken voor elektriciteitsproductie in 2015 afliep vanwege het falen van zijn bedrijf om de centrale op El Bolsón aan te sluiten in de tijd die door de licentie was toegewezen. Zoals in zoveel andere gevallen hebben Lewis en zijn bedrijven geen repercussies ondervonden en blijven ze de rivier gebruiken voor particuliere energieproductie. Deze situatie heeft ertoe geleid dat sommige lokale bewoners speculeren dat Lewis niet van plan is om ooit waterkracht te leveren aan El Bolsón en dat het in plaats daarvan een hulpbron is die speciaal voor zijn geplande Laderas-villa wordt bewaakt.

In feite werken Lewis en zijn lokale vertegenwoordigers de middelen die ze hebben verworven – water, elektriciteit en toeristisch verkeer – weg van de stad El Bolsón en naar de nieuwe “luxe” stad Laderas die ze hopen te bouwen in het noorden, een stad die een uitbreiding is van Lewis ‘ eigen “onafhankelijke” staat. Als dit project mag worden voltooid, zullen de mensen van El Bolsón geconfronteerd worden met een nieuwe verontrustende realiteit van grondstoffenonzekerheid en de economie zien haperen, omdat een cruciale inkomstenstroom wordt omgeleid naar het persoonlijke huisdierproject van een buitenlandse en roofzuchtige miljardair.

Maar hoewel Lewis die specifieke strijd in 2017 won, is hij nog lang niet de oorlog aan het winnen. Kort na de schandalige manier waarop het project werd goedgekeurd, werd het project opnieuw aangevochten voor de rechtbank – waardoor het in juridisch limbo werd geplaatst, niet in staat om verder te komen. Hoewel het project zou moeten worden geblokkeerd om verder te gaan tot de conclusie van deze laatste juridische strijd, onthullen satellietbeelden die afgelopen augustus zijn gemaakt en met MintPress zijn gedeeld door het lokale radiostation FM Alas (hierboven weergegeven) dat de bedrijven van Lewis al zijn begonnen met de bouw van het Laderas-project, een duidelijke indicatie dat Lewis en zijn medewerkers verwachten dat hun straffeloosheid zal doorgaan.

Lewis’ Tavistock Group reageerde niet op vragen van MintPress over het Laderas-project of de satellietbeelden die hierboven worden getoond.

De Joe Lewis “International Airport” – off-the-radar (letterlijk)

Lewis’ “onregelmatige” verwerving van Lago Escondido, het eigendom van Laderas, en zijn gebruik van particuliere beveiliging om de civiele toegang tot het meer te blokkeren dat – bij wet – openbaar eigendom is, zijn al lang veroordeeld als flagrante beledigingen voor de nationale soevereiniteit van Argentinië. Maar hoewel de activiteiten van Lewis in en rond Lago Escondido zeker de bestaande Argentijnse wetten ondermijnen, is het een ander aan Lewis verbonden eigendom in de provincie Río Negro dat veel meer heeft gedaan om de nationale soevereiniteit van Argentinië uit te hollen.

Hoewel Lewis’ plan om een luchthaven in Lago Escondido te bouwen technisch werd goedgekeurd, maar niet vooruit is gegaan, kocht Lewis – via zijn voorman Van Ditmar – een aanzienlijk pand op dezelfde breedtegraad als Lago Escondido, maar uren verderop aan de Atlantische kust. Het pand zou al snel de locatie worden van lewis ‘prive-luchthaven, evenals een herenhuis aan het strand. Die luchthaven, gelegen ten zuiden van Playas Doradas, werd in februari 2008 voltooid en lokale media merkten op dat de bouw ervan “systemisch verborgen” was voor het publiek en niet onderworpen was aan milieueffectbeoordelingen zoals normaal vereist door de wet.

Het meest opvallende is echter dat er nooit enige aanwezigheid is geweest van Argentijnse douane of enige andere vorm van Argentijnse overheidscontrole over wat of wie die luchthaven in of uit vliegt, ook al is de luchthaven in staat om internationale vluchten te ontvangen. Dit punt is vooral zorgwekkend in het licht van beschuldigingen dat Lewis jaarlijks duizenden IDF-soldaten op zijn eigendom ontvangt.

De privéluchthaven van Joe Lewis zoals te zien op Google Mapshttps://www.google.com/maps/embed?pb=!1m14!1m8!1m3!1d34358.21870599801!2d-65.0703219!3d-41.8420238!3m2!1i1024!2i768!4f13.1!3m3!1m2!1s0x95f85f7fb5b2017d:0x2c4b9d72d4eef8c7!2sPista%20de%20aterrizaje%20Lewis!5e1!3m2!1sen!2sph!4v1552377019880

Bovendien heeft het Ministerie van Defensie van Argentinië bevestigd dat er niet alleen geen formele staatscontrole is over wat er landt of opstijgt vanaf deze privéluchthaven, maar dat er geen radars in het gebied zijn die zelfs de Argentijnse autoriteiten in staat stellen om nabijgelegen vliegbewegingen te volgen, inclusief die van internationale vluchten. Dit betekent dat niemand anders dan Lewis en zijn medewerkers zeker weten hoeveel vluchten landen of opstijgen vanuit dit gebied of waar deze vluchten vandaan komen of hun beoogde bestemmingen.

Nog schokkender is dat in 2010 de toenmalige minister van Defensie Nilda Garré, in reactie op een klacht van lokale politici over de flagrante illegaliteit van de luchthaven, de aanwezigheid van de luchthaven verdedigde door te stellen dat het “kan worden gebruikt om snelle hulp van de staat aan de lokale bevolking te vergemakkelijken in het geval van rampen of noodsituaties.” Tot op heden is het in de meer dan 10 jaar van zijn werking nog nooit voor een dergelijk doel gebruikt, volgens degenen die voor dit rapport zijn geïnterviewd.

De luchthaven in Playas Doradas is ongeveer even groot als de luchthaven in San Carlos de Bariloche (hoewel sommigen zeggen dat het groter is) en is in staat om ten minste twee grote commerciële passagiersvliegtuigen tegelijk te ontvangen. Net als bij Lago Escondido wordt de openbare toegang tot de luchthaven ontzegd, vanwege het feit dat het uitgestrekte eigendom van 15.000 hectare (~ 37.065 hectare) rond de luchthaven privé-eigendom is van een dekmantelbedrijf genaamd Bahía Dorada S.A., dat zelf wettelijk eigendom is van Lewis ‘voorman’ Van Ditmar. De luchthaven zelf is echter eigendom van Westwind Aviation S.A. (voorheen eigendom van Tavistock Aviation Argentina S.A., een dochteronderneming van Lewis’ Tavistock Group. Westwind Aviation S.A. is gevestigd op lewis’ Lago Escondido eigendom, net als Bahía Dorada S.A.. Noch Westwind Aviation S.A. noch de Tavistock Group reageerden op vragen van MintPress over het gebrek aan argentijns overheidstoezicht op de luchthaven.

Om het project te realiseren, moest Van Ditmar – een Argentijns staatsburger – de eigenaar van het pand zijn, omdat het gebied waar de luchthaven wordt gebouwd binnen een “Nationale Veiligheidszone” valt die land in die zone verbiedt om eigendom te zijn van buitenlanders op basis van nationale veiligheidsbelangen. Bovendien heeft de luchthaven en het omliggende pand, net als Lago Escondido, een grote en geavanceerde aanwezigheid van particuliere beveiliging.

De luchthaven heeft naar schatting $ 20 miljoen gekost en Van Ditmar heeft het bestaan van de luchthaven publiekelijk gerechtvaardigd door te stellen dat Lewis niet alleen “het geld had” om het complex te bouwen, maar dat het ook zijn vermogen om naar zijn Lago Escondido-eigendom te reizen “gemakkelijker” maakte. Dit laatste punt is moeilijk te geloven, gezien het feit dat de bestaande luchthaven in San Carlos de Bariloche, die zowel privé- als commerciële vliegtuigen ontvangt, enkele uren dichter bij het eigendom van Lewis ligt dan zijn privéluchthaven in Playas Doradas. Het opmerkelijke verschil tussen de twee is dat de privéluchthaven geen Argentijns overheidstoezicht heeft, terwijl de luchthaven van Bariloche dat wel heeft.

Weinigen wisten van het bestaan van de luchthaven of het feit dat de toegang tot het strand in dat gebied effectief was afgesneden door het Lewis / Van Ditmar-project totdat een lokale vrouw, Elvira Linares, op het televisieprogramma “Documentos América” ging, gepresenteerd door de Argentijnse journalist Facundo Pastor. In dat programma deelde Linares haar ervaring met het proberen door het nu privé-territorium te gaan, waarbij ze opmerkte dat de toegang tot de oceaan illegaal was geblokkeerd. Ze deelde ook videobeelden die ze had gemaakt van de enorme, maar grotendeels onbekende, privéluchthaven.

Slechts enkele uren nadat het programma was uitgezonden, werd het huis van Linares gevuld met kogelgaten door nog onbekende aanvallers in wat lokale media beschreven als een flagrante daad van intimidatie die de nationale senator voor Río Negro, Magdalena Odarda, ertoe bracht om de regering te verzoeken haar bescherming uit te breiden naar Linares, wiens leven in gevaar was. Pogingen om contact op te nemen met Linares voor commentaar voor dit rapport waren niet succesvol.

Senator Odarda is misschien wel de bekendste figuur die verantwoording eist over de vele onregelmatigheden rond de privéluchthaven. Odarda heeft, met beperkt succes, de luchthaven herhaaldelijk aan de kaak gesteld, op basis van het feit dat er “geen staatscontrole” is over wat of wie de luchthaven passeert.

Odarda heeft ook opgemerkt dat het gebied waar de luchthaven is gebouwd zeer “strategisch” is, wat een gevaar vormt, aangezien het uitsluitend wordt gecontroleerd door een buitenlander, een Engelsman. Odardo heeft erop gewezen dat de luchthaven zich op de belangrijke 42° parallel bevindt, die de regio’s Río Negro en Chubut verdeelt, en op slechts twee uur vliegen ligt van de betwiste Falklandeilanden, die worden gecontroleerd door het Verenigd Koninkrijk maar ook door Argentinië worden geclaimd. Dit geschil dateert uit de 19e eeuw en was de belangrijkste factor achter de Falklandoorlog tussen Argentinië en het Verenigd Koninkrijk in de jaren 1980, die veel Argentijnen zich vrij bitter herinneren voor het vredesverdrag dat Argentinië ondertekende na de nederlaag tegen Engeland. Veel Argentijnen hebben het document vergeleken met het Verdrag van Versailles dat een einde maakte aan de Eerste Wereldoorlog.

Er is met name aanzienlijk bewijs dat de luchthaven van Lewis vliegtuigen van de Falklandeilanden heeft ontvangen, wat het onderwerp was van een formele klacht die in 2010 bij de Argentijnse minister van Defensie werd ingediend door de toenmalige gouverneur van de Argentijnse provincie Tierra del Fuego, Fabiana Ríos.

Een goed geoliede machine

Gezien de vele wetten die Lewis’ activiteiten in Río Negro op zowel lokaal als federaal niveau hebben overtreden, zou je verwachten dat iemand in de regering – althans de lokale overheid – hem verantwoordelijk zou houden. Hoewel sommige politici zoals Magdalena Odarda en anderen het hebben geprobeerd, is het gebrek aan straffeloosheid rond Lewis’ activiteiten grotendeels te danken aan zijn “vriendschappen” met lokale en regionale politici en de president van het land.

Een van de talloze voorbeelden is Sergio Plunket. Plunket, die verantwoordelijk is voor Vial Rionegrina Sociedad del Estado (VIARSE), het regionale orgaan dat verantwoordelijk is voor de controle van de openbare wegen, waaronder de weg die naar Lago Escondido leidt, werkt ook als een particuliere “ecologische consultant” voor Lewis ‘Hidden Lake S.A. Plunket gaf ook toestemming voor de bouw van Lewis ‘Playas Doradas luchthaven. Een ander duidelijk voorbeeld is Bruco Pogliano, de huidige burgemeester van El Bolsón, die ook lewis’ oude accountant in Argentinië is.

Een ander voorbeeld dat Gonzalo Sanchez opmerkte (pp. 50-51) in zijn boek, Patagonia Sold , is hoe Pablo Verani, ex-gouverneur van Río Negro, een lange traditie begon van politici die regelmatig een bezoek brachten aan Lago Escondido voor door Lewis gefinancierde barbecuefeesten, toen hij zijn overwinning vierde als de regionale gouverneur van 1997 aan de oevers van het geprivatiseerde meer van de magnaat.

Naast zijn onmiskenbare invloed onder belangrijke lokale, regionale en zelfs nationale politici, geniet Lewis ook aanzienlijke invloed in de regionale pers en verschillende voormalige werknemers van hem zijn belangrijke figuren geworden in lokale en regionale media. Bijvoorbeeld in 2016, volgens lokale media, werd Dalila Pinacho, die lang diende als advocaat en woordvoerster voor Lewis ‘ Lago Escondido-bedrijf Hidden Lake S.A., de directeur van de Nequén-tak van de Argentijnse nationale radio, blijkbaar door haar “nauwe” banden met lokale politici.

Een andere journalist, Julio Álvarez – die zichzelf in 2004 tijdens een evenement in Lago Escondido aan Gonzalo Sanchez beschreef als de “woordvoerder” van Lewis – werkt nu bij een radiostation in Viedma, Argentinië, en was eerder de El Bolsón-correspondent voor de regionale krant Río Negro. Lewis financiert ook de lokale krant Ruta 40 en heeft belangen in andere lokale kranten zoals El Cordillerano, Bolsón Web Patagonia en El Ciudadano in Bariloche. Eliana Almonacid, die vroeger voor Ruta 40 werkte, vertelde de nationale outlet Tiempo Argentina in 2014 dat de directeur van de Ruta 40, Nancy Aleuy, die ook voor Hidden Lake S.A. werkt, haar vertelde dat “Lewis alle mediakanalen had gekocht” in de regio.

Lewis’ ‘Parallel State’ is nog maar het begin

Lewis’ controle over de lokale autoriteiten en de lokale pers in Río Negro, en de volledige straffeloosheid van zijn acties en die van zijn medewerkers, hebben duidelijk gemaakt dat er in Argentinië de facto een ander rechtssysteem is voor zionisten / oligarchen zoals Lewis en voor de overgrote meerderheid van de Argentijnse burgers. Dit feit – in combinatie met de controle die Lewis en zijn medewerkers uitoefenen over de belangrijkste hulpbronnen van de regio, inclusief de water- en energieproductie – heeft geleid tot de oprichting van wat sommigen zoals Federico Soria een “parallelle staat” binnen Patagonië hebben genoemd. Deze “parallelle staat” is echter in werkelijkheid een microkosmos van een veel groter project dat momenteel aan de gang is en dat gericht is op de overheersing van heel Argentijns Patagonië door roofzuchtige zionisten – oligarchische belangen, waarvan de meerderheid direct verbonden is met Lewis en zijn medewerkers.

Zoals in deel twee van deze serie zal worden onderzocht, heeft het door zionist Soros geleide oligarchnetwerk, waarvan Lewis deel uitmaakt in Argentinië, zijn inspanningen uitgebreid om de enorme en strategische hulpbronnen van Patagonië te beheersen, inclusief de olie- en gasrijkdom van de regio, naast de overheersing van zijn zoetwaterbronnen en hydro-elektrische productie.

Latere artikelen zullen dan aantonen dat deze inspanning nog maar het begin is, omdat dit netwerk en zijn nauwe banden met het door Rothschilds zionisten / Vaticaan gecontroleerde Internationaal Maffia Fonds worden gebruikt om het eigendom van uitgestrekte staatsgronden over te dragen aan hun controle in ruil voor “schuldverlichting”. Het ultieme eindspel lijkt de uitbreiding van deze “parallelle staat” te zijn – die Lewis al heeft helpen creëren in Río Negro en daarbuiten, en die wordt gecontroleerd door een klein aantal voornamelijk buitenlandse zionisten – oligarchen – tot een volledige operatie voor het extraheren van de rijkdommen van de regio en het exploiteren van de bevolking

Opmerkingen van de redacteur: In een eerdere versie van dit artikel stond dat zowel Cristina Fernandez de Kirchner als Mauricio Macri “vriendschappelijke” relaties hadden met Lewis en zijn medewerkers. Fernandez de Kirchner, hoewel ze een “vriendschappelijke” relatie heeft met Lewis-medewerker Marcelo Mindlin, heeft er niet per se een met Lewis, maar heeft zijn privéhelikopter gebruikt. De zin is bijgewerkt om dit verschil te verduidelijken. Ook geeft een sterretje (*) achter een naam aan dat de echte naam van een persoon niet is gebruikt nadat ze MintPress hadden gevraagd om hun echte naam niet in dit rapport te gebruiken.