Zelden heeft een westerse interventie zo’n puinhoop gemaakt als die van de voorbije decennia in het Midden-Oosten. Egypte dat zijn wonden maar blijft likken, een Irak in burgeroorlog, Libië in complete chaos, Libanon dat aan het branden is, de miserie in Gaza, de hondsbrutale repressie op de Westelijke Jordaanoever en dan de enorme puinhoop in Syrië. Het is gewoon onvoorstelbaar.
Betweterig toontje
Onder impuls van de VS en gesteund door de mee het spel spelende media en dito ngo’s genre Amnesty International zijn er miljoenen slachtoffers gevallen en zit men nu opgescheept met een veelkoppige monster, het salafistisch jihadisme. En dan heeft men in Washington en Brussel de grove lef om hierover nog immer een hoog betweterig toontje te voeren.
Bedriegers en leugenaars zoals Barack Obama, The New York Times, het Clingendael Instituut, het Carnegie Endownment for Peace, Foreign Policy, de Europese Unie en praatjesverkopers genre journaliste Evita Neefs van De Standaard denken ons nog steeds te moeten komen vertellen wat er gebeurt en moet gebeuren daar in dat Midden-Oosten en ook elders op deze planeet. Er is blijkbaar voor hen immers nog niet genoeg miserie in de wereld.
Nadat de stad Homs bevrijd was van de salafistische jihadisten pleegden ze in april dit jaar nog een zware bomaanslag. Ze hadden volgens hen blijkbaar nog niet genoeg vernielingen aangericht.
Nergens is die oorlogsgruwel meer duidelijk dan in Syrië waar een stad als Homs, groter dan Antwerpen, dankzij de door de VS aangestoken oorlog een gigantische puinhoop is. Met een zogenaamd Vrij Syrisch Leger (VSL), de goede jongens volgens onze pennenlikkers, dat niets anders is dan een stelletje moordenaars en plunderaars.
Natuurlijk is de regering van Bashar al Assad geen stelletje lieverds. En ja, er is veel corruptie. En dan? Alsof onze corrupte pers en regeringen daar ooit al enig probleem mee gehad hebben. Kijk maar naar dubieuze door veel schandalen omgeven figuren als De Spaanse premier Mariano Rajoy, oorlogsmisdadiger David Cameron en Nicolas Sarkozy. Dat zijn of waren toch regeringsleiders van die betweterige grote lidstaten van de EU.
Recent kreeg de politieke opposant Nimr al Nimr in Saoedi Arabië wegens opruiing de doodstraf door kruisiging. Het was, behoudens De Tijd, geen nieuws voor onze kranten. Ook The New York Times vond het niet eens nieuwswaardig.
Om zuiver politieke reden kreeg Nimr al Nimr, een leider der oppositie tegen de dictatuur van de familie al Saoed, van de Saoedische overheid de doodstraf door kruisiging. Het is geen nieuws voor de overgrote meerderheid van de westerse pers. Of hoe het Huis al Saoed de bescherming geniet van onze media.
Als dat mag verzwegen worden, waarom maken die kranten dan al die herrie over de misdaden van Assad? Alleen om politieke redenen toch. Want dit zwijgen over Nimr al Nimr is bij onze gemuilkorfde pers maar een der zeer vele voorbeelden die men mits wat zoeken zo kan vinden.
Grote illusie
Maar de westerse hoop in 2011 en 2012 dat men in navolging van de Libische president Moeammar al Kaddafi ook president Bashar al Assad ging kunnen vermoorden is een grote illusie gebleken. Obama, Cameron, Herman Van Rompuy en Sarkozy moeten al geil geworden zijn van het idee alleen.
Syrië als een nieuw Libië, hun natte droom. Maar het werd niets, behoudens dan een land in puin. Maar gelukkig voor de Syriërs dat die plannen niets werden. De heren Sarkozy, François Hollande, Cameron en Obama zijn dan ook de grote schuldigen voor deze massamoord, niemand anders. De rest zijn meelopers en profiteurs, Quislings en loopjongens genre Pax Christi. De idioten van dienst.
Een van de hoofdverantwoordelijken voor de vernielingen en massaslachting in Syrië is super schoft Herman Van Rompuy, nu gewezen Europees president. De man noemt zich christen en democraat en zegt hoge ethische CDA waarden te vertegenwoordigen. Mede onder zijn impuls besloot men vorig jaar in de EU om via het aankopen van Syrische olie het mogelijk te maken om terroristen als ISIS en Jabhat al Nusra te financieren. Ethiek? Prototype van een oorlogsmisdadiger.
Geleidelijk aan begint men nu in dit milieu toe te geven dat het met dat Vrij Syrisch Leger niets is geworden en nooit iets zal worden. Meer en meer kan met dit lezen in de rapporten van die studiediensten genre Foreign Policy, Carnegie Endownment for Peace en de Rand Corporation.
Daar klinkt steeds meer dat het VSL en die andere rebellengroepen dat het een stelletje rovers zijn die om reden van de buit om de haverklap met elkaar overhoop liggen. Nog eind oktober tussen het door Turkije en Qatar gesteunde Jabhat al Nusra en het door de VS gefinancierde Syrisch Revolutionaire Front van Jamal Maaroef.
Schreven Human Rights Watch en ‘journalisten’ als John De Cock meer dan twee jaar niets of amper iets over de zware criminele activiteiten van de Syrische jihadisten dan klinkt sinds ongeveer een jaar steeds luider een totaal ander verhaal.
Recent bracht Foreign Policy zo het verhaal van gevechten in de Turkse stad Urfa tussen die rebellen onderling. En zoals steeds ging het ook hier weer over geld. Er was een vergoeding beschikbaar voor gewonde jihadisten en dus moesten er lijsten opgemaakt worden van gewonde ‘helden’. Het gevolg laat zich raden. Pas nadat de Turkse politie optrad zwegen de wapens.
Een zelfde verhaal toen het fout ging met een door de Wereldgezondheidsorganisatie (WGO) opgezet plan voor vaccinatie tegen de mazelen in de door die salafistische jihadisten bezette delen van de tegen Turkije liggende provincie Idlib.
Ahmad al Jarba was tot voor kort de president van de zogenaamde Nationale Coalitie voor Syrische Revolutionaire en Oppositiekrachten. Hij wordt omschreven als de man van Saoedi Arabië. Veel titel en geen zeggenschap. Maar dankzij die functie kon hij genieten van de vele giften die vanuit het Arabisch schiereiland naar de Syrische rebellen gaan.
Het was het werk van die rebellencoalitie en vooral van de Dienst voor de Hulpcoördinatie onder leiding van een zekere Suheir al Atassi. Het gevolg was dat tientallen kinderen stierven want men had het vaccin vermengd met een spierverslappingsmiddel. En om die rebellen wat te sparen had de WGO het dan maar over een ‘menselijke fout’. Waarna al Atassi toch ontslagen werd en die protesterend sprak van een politieke afrekening.
Rand Corporation
In een recente analyse van de invloedrijke maar meer discrete Amerikaanse Rand Corporation (1) zag men een serie mogelijke perspectieven voor Syrië: Een voortdurende burgeroorlog, een overwinning van Assad, een overwinning van die rebellen en een overwinning van de Islamitische Staat. Daarbij werd een overwinning van Assad gezien als de voor de VS beste oplossing. Zo stelde men:
Regime collapse, while not considered a likely outcome, was perceived to be the worst possible outcome for U.S. strategic interests.
Een instorting van het bewind, wat men weinig waarschijnlijk acht, wordt gezien als de slechts mogelijke uitkomst voor de Amerikaanse strategische belangen.
It is regime victory that now appears to be most likely in the near to mid-term, due to the confluence of military and political factors favoring pro-Assad forces.
Het is een overwinning van de regering die nu gezien wordt als het meest waarschijnlijke voor de nabije of middellange termijn. Een gevolg van het samenvloeien van een aantal politieke en militaire factoren die in het voordeel zijn van de voorstanders van Assad.
Jeffrey Feltman
De conclusie wekt geen enkele verbazing. Eerder dit jaar was er trouwens in de Noorse hoofdstad Oslo een vrij stil gehouden ontmoeting tussen de vroegere Amerikaanse president Jimmy Carter, de VN-diplomaat Jeffrey Feltman en de Syrische topadviseur Buthaina Shabaan. Zij mag als gevolg van de Europese boycot tegen Syrië de EU niet meer binnen en het was haar eerste reis naar Europa in drie jaar. (2)
Buthaina Shabaan, de speciale gezant van de Syrische president Bashar al Assad, had in Oslo een ontmoeting met de Amerikaanse topdiplomaat Jeffrey Feltman, ex-Amerikaans president Jimmy Carter en de Noorse minister van Buitenlandse Zaken Borg Brindh. Haar eerste bezoek aan Europa in drie jaar.
Noorwegen is geen lid van de EU en kan haar dus probleemloos zoals hier gebeurde uitnodigen. De Syrische had trouwens tijdens haar bezoek een ontmoeting met de Noorse minister voor Buitenlandse Zaken Borg Brindh. Maar Noorwegen is lid van de NAVO en er is een continue consultatie over het buitenlandse beleid met zowel Washington als Brussel. Diplomatiek had dit dus zeker een groot belang.
Opmerkelijk was echter het gesprek van Shabaan met Feltman. Jeffrey Feltman is binnen de VN onder-secretaris generaal voor politieke zaken en verantwoordelijk voor het zoeken naar oplossingen van zogenaamde internationale crisissen. Een sleutelfiguur dus.
Hij is ook een gewezen Amerikaans diplomaat en een van de strategen van de Amerikaanse politiek in het Midden-Oosten van de voorbije tien jaar. Met andere woorden: eerst doet hij als VS-diplomaat crisissen ontstaan om ze daarna bij de VN zogenaamd te gaan bestrijden. Het was dus in feite een Syrische toppolitica die een Amerikaanse topdiplomaat ontmoette.
Zo was hij van 2004 tot 2008 Amerikaans ambassadeur in Libanon. Cruciale ogenblikken voor de geschiedenis van dat land. Zo viel Israël in juli 2006 Libanon binnen om zo Hezbollah te vernielen. Wat compleet mislukte.
En het is in die periode dat de VS wegens dit Israëlische falen begon met het voorbereiden van de huidige oorlog tegen Syrië. De toen aan de macht gekomen Libanese regering werd in dat land dan ook smalend de Feltman-regering genoemd.
Jeffrey Feltman, officieel een topman van de VN maar in wezen een Amerikaans diplomaat daar gezet om zo het beleid van de VN te bepalen. Hij hielp mee het Midden-Oosten in een totale crisis storten en moet, officieel, als VN-diplomaat die crisissen nu helpen oplossen.
Volgens bronnen zou Feltman Shabaan hebben gezegd dat men begrip moet opbrengen voor de positie van Obama die nu eenmaal vroeger herhaaldelijk verklaarde dat Assad diende afgezet te worden. Die houding kan men niet zomaar veranderen, dat neemt tijd, stelde hij volgens die bronnen.
Generaal aan zet
Of dat waar is weten we niet maar het ligt in de lijn van wat de Amerikaanse generaal John Allen deze week liet uitschijnen tijdens een gesprek met de Saoedische in Londen uitgegeven krant Asharq al Awsat. (3)
Daar verklaarde hij dat het doel van de VS een Syrië zonder Assad blijft maar met betrekking tot het zogenaamde Vrij Syrisch Leger ziet de strategie er nu blijkbaar wat anders uit. Zo stelde hij:
No. What we would like to see is for the FSA and the forces that we will ultimately generate, train and equip to become the credible force that the Assad government ultimately has to acknowledge and recognize. There is not going to be a military solution here [in Syria].
Nu, wat we met het Vrij Syrische Leger (VSL) en de krachten die we gaan steunen, trainen en van materiaal voorzien willen realiseren is dat ze een geloofwaardige kracht gaan vormen die door de regering Assad uiteindelijk zal moeten aanvaard worden. Er is geen militaire oplossing hier (in Syrië).
We have to create so much credibility within the moderate Syrian opposition at a political level . . . that they earn their spot at the table when the time comes for the political solution.
We moeten die gematigde Syrische oppositie politiek zo geloofwaardig maken … dat ze hun plaats aan tafel verdienden wanneer men gaat praten over een politieke oplossing.
Now, there could be FSA elements that ultimately clash with the regime, that may well be the case, as they seek to defend themselves and those areas that they dominate and as they seek to defend their families and their ways of life . . . it could be an outcome.
Nu, er kunnen natuurlijk elementen van het VSL uiteindelijk in conflict geraken met de regering. Dat kan zeker het geval zijn als ze zich moeten verdedigen om het gebied te behouden dat ze beheersen of als ze hun families en hun levenswijze willen beschermen …. dat kan zeker een resultaat zijn.
But the intent is not to create a field force to liberate Damascus—that is not the intent. The intent is that in the political outcome, they [the moderate Syrian opposition] must be a prominent—perhaps the preeminent voice—at the table to ultimately contribute to the political outcome that we seek.
Maar de bedoeling is niet een militaire kracht te creëren die Damascus moet bevrijden – Dat is niet de bedoeling. De bedoeling is dat in het politiek resultaat zij (de gematigde Syrische oppositie) een prominente, misschien wel dé prominente, stem aan de tafel krijgen bij het vinden van de politieke uitkomst die we willen realiseren.
Generaal op pensioen John Allen is de nieuwe verantwoordelijke voor het beleid ten overstaande van Syrië en ook Irak. Voorheen was hij opperbevelhebber voor de internationale troepenmacht die Afghanistan bezette. Hier moet hij een oplossing zoeken voor de knoeiboel die o.m. de CIA en het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken veroorzaakten.
Een merkwaardige verklaring die bij goed lezen vol tegenstellingen zit. Als generaal weet John Allen natuurlijk dat, zoals de Chinese leider Mao Zedong ooit zegde, de macht uit een loop van het geweer komt. Ook in Syrië.
Robert Ford afgezet
Als men dan stelt dat men Damascus niet moet bevrijden dan verliest men wel de kracht nodig aan de onderhandelingstafel. Men zit dan in een zwakke positie en dan moet men geen zware voorwaarden gaan stellen. En zeker bijvoorbeeld het hoofd van president Bashar al Assad, de hoofdprijs, gaan eisen. Dat dan bij onderhandelingen op tafel gooien is lachwekkend.
Bovendien geeft hij ook de indruk dat het niet de bedoeling is offensief op te treden tegen de Syrische regering. Hij heeft het hier expliciet alleen over het verdedigen van het eigen territorium. Van het ‘bevrijden’ van Damascus of welk ander territorium leest men hier niets. Merkwaardig!
Neen, van een agressieve militaire politiek is in dit gesprek helemaal geen sprake meer. Het lijkt alsof de stelling dat Assad moet verdwijnen er alleen nog pro forma staat. Men herhaalt het nog eens voor de galerij, omdat het in een Saoedische krant verschijnt en omdat de buitenwereld, dus ook die jihadisten en vermeende gematigde opposanten, het lezen. Iets anders zeggen of het niet vermelden had een te grote schok geweest.
Robert Ford, de meester-strateeg achter de oorlog tegen Syrië, werd in maart van dit jaar afgezet. Hij wou het Amerikaanse leger naar Syrië sturen en geeft nog steeds naar de buitenwereld toe lessen over hoe men de crisis in Syrië moet aanpakken. Zijn advies is: Laat ISIS met rust en concentreer je op Assad.
Bovendien valt het op dat met het aanstellen van de marine generaal John Allen, een gewezen bevelhebber van ISAF, de internationale troepenmacht in Afghanistan, er in de VS een belangrijke bladzijde wordt omgedraaid in het dossier van Syrië. Dit is een militair, Zijn voorganger Robert Ford was een diplomaat.
Aanval met chloor
Er werd op 17 maart van dit jaar met Daniel Rubinstein ter opvolging van Ford wel een diplomaat aangeduid, maar die laat amper van zich horen en speelt duidelijk de tweede viool achter John Allen die hier de grote lijnen uitstippelt. Hij is in bevel.
Het is daarbij ook opgevallen dat geen enkele regering reageerde toen de Organisatie voor het Verbod van Chemische Wapens, een organisatie onder leiding van de Turk Ahmet Üzümcü, in september in een rapport de Syrische regering indirect beschuldigde van het gebruik van chloor als chemisch wapen.
Het rapport was gebaseerd op in Turkije afgenomen getuigenissen van rebellen en van door hen verzameld materiaal. Van dubieuze eenzijdige aard dus, maar volgens een woordvoerder van de organisatie hoefde men feitelijk niet te twijfelen.
Het chloor werd gebruikt door middel van helikopters en alleen het Syrische leger heeft die, stelde de Belgische woordvoerder. Het verder geheim gehouden rapport werd aan alle regeringen verstuurd maar geen enkele regering reageerde. Buiten de VRT-Radio was er die dagen in de pers voor zover geweten hierover alleen een artikel achterin The New York Times te vinden.
Weken later zou John (Kerry) Cohen het wel nog eens opwerpen maar eerder terloops en braafjes. Ditmaal geen dagenlange krantenhetze en roep om oorlog zoals eerder met die aanval met sarin van 21 augustus 2013 nabij Damascus. Neen, het was hierover ditmaal muisstil op de redacties. Merkwaardig!
Het Pentagon is boos
De buitenstaander die denkt dat de VS in de kwestie van Syrië door de keuze voor een militair als John Allen nog meer voor de militaire optie kiest is echter fout. Binnen de huidige Amerikaanse politiek staat Buitenlandse Zaken immers bekend als de meest agressieve kracht terwijl het leger zoveel mogelijk op de rem gaat staan.
Niet onlogisch. Het zijn de militairen die de politieke knoeiboel veroorzaakt door Buitenlandse Zaken en de CIA in Irak en Afghanistan moesten opkuisen met voor het leger desastreuze gevolgen, zoals massa’s doden, gewonden en doodzieke soldaten lijdend onder het posttraumatisch stresssyndroom. Met feitelijke militaire nederlagen die het moreel en het prestige van het Amerikaanse leger zwaar hebben aangetast.
Dat er uiteindelijk geen oorlog tegen Iran gekomen is is omdat het Pentagon zich al onder president Bush junior hiertegen hard verzette. En dat er in Syrië nog geen Amerikaanse bommenwerpers en soldaten tegen de regering van Damascus gebruikt worden is vooral te danken aan het harde njet van de generaals.
Zoals zijn voorgangster Hillary Clinton wordt ook minister van Buitenlandse Zaken John (Kerry) Cohen, teruggefloten in de kwestie Syrië. De diplomaat wil meer oorlog tegen de Syrische regering. Obama ziet dat hier in Syrië niet zo zitten en kijkt nu naar Assad voor een oplossing.
Hillary Clinton, de vorige minister van Buitenlandse zaken, en Robert Ford hebben beiden laten verstaan dat Obama wel rechtstreeks militair had moeten ingrijpen en vielen hem hierover herhaaldelijk zwaar aan. Zij waren de haviken en John (Kerry) Cohen nam die positie na zijn aantreden als minister gewoon over.
De benoeming van John Allen op 11 september dit jaar en het eerder aftreden van Robert Ford is dan ook een zoveelste blaam van Barack Obama voor John (Kerry) Cohen, minister voor Buitenlandse Zaken. Zoals Obama recent nog Kerry terechtwees toen die stelde het Turkse voorstel voor een Syrische bufferzone te willen onderzoeken. Minder dan twee uur na de verklaring van Kerry kwam het Witte Huis met een kordaat njet. Een nieuwe rauwe slag in het gezicht van Kerry en zijn departement.
Veel ruzies
Ondertussen blijft het binnen het wereldje van de rebellen een en al ruzie met zelfs bloedige gevechten, incluis moordaanslagen. Dit heeft twee voorname reden. Vooreerst zijn de vrijheidsstrijders in de praktijk veelal roversbendes die vooral leven van de plunder en dus onderling om die reden met elkaar regelmatig op de vuist gaan. Er zijn immers ook zoveel rebellengroepen dat elke specialist de tel al lang kwijt is.
En dan is er een voorname tweede reden voor die interne ruzies, de verdeeldheid onder hun sponsors zoals de VS, Qatar, Turkije, Frankrijk en Saoedi Arabië. Toen ze in 2011 als ‘De Vrienden van Syrië’ bij elkaar kwamen waren het zeventig landen die met als excuus de mensenrechten grote beloften deden en een leger van jihadisten rond islamistische en zelfs salafistische groepen uitbouwden. Met vele duizenden buitenlanders.
Ahmad Toumeh, de nieuwe door Qatar en Turkije gefinancierde Quisling. Hij is sinds kort premier van de Syrische rebellenregering in ballingschap. Hij kan nu vermoedelijk gratis met de auto rondrijden, in tophotels overnachten, gratis bellen en lekker eten.
Het werd een complete chaos en een terreur tegen de bevolking zonder voorgaande. Maar sindsdien vernauwde die club van 70 landen tot een harde kern van kleine en grote imperialisten die vooral onderling met elkaar zijn slaag geraakt. Typerend is de toestand in Libië waar Qatar en Turkije via lokale bendes een bloedige oorlog uitvechten met onder meer Egypte en Saoedi Arabië. Libië heeft dan ook geen centrale administratie meer.
En hetzelfde doet zich voor in Syrië waar Qatar, Israël en Turkije ISIS en Jabhat al Nusra steunen en Saoedi Arabië het Islamitisch Front en Liwa al Islam. Typerend was de ruzie rond de recente herbenoeming van Ahmad Toumeh tot premier van de interim regering van de National Coalitie voor Syrische Revolutionairen en Oppositiekrachten. Een meer dan mondvol dat alleen zo al de realiteit achter deze façade toont.
Turkije in nauwe schoentjes
Daarover ontstond een hemelse ruzie want Toumeh geniet de steun van Qatar en Turkije. En mogelijks omdat de stemming in Istanbul plaats had won die met 75 op 97 stemmen het pleit. Tot woede van de nu gewezen ‘president’ Ahmad al Jarba, het mannetje van Saoedi Arabië.
Die regering stelt dan ook niets voor en is vooral een middel voor figuren zoals een Toumeh en al Jarba om zich de luxe van tophotels, sterrenrestaurants en mooie auto’s te kunnen veroorloven. Meer niet.
Dat het binnen die groep van landen volop ruzie is bleek ook uit de recente stemming voor een tijdelijk zitje in de VN-Veiligheidsraad waar Turkije zich opnieuw kandidaat stelde. En ondanks de grote campagne – de dag voor de stemming werd er nog een grote receptie voor ambassadeurs gegeven in het zeer chique Waldorf Astoria hotel – werd het een grote beschamende nederlaag met 60 stemmen voor Turkije tegen 132 voor Spanje. (6)
Landen als o.m. Egypte en Saoedi Arabië hadden hemel en aarde verzet om die Turkse kandidatuur te doen mislukken. Ook in de VS is men woest op de Turkse president Recep Tayyip Erdogan. Zo bleef de Amerikaanse ambassadeur gewoon weg van de plechtigheid toen men Erdogan op 28 augustus tot president kroonde. De VS valt hem nog niet frontaal aan maar de druk en de bedreigingen aan het adres van Ankara moeten groot zijn.
De aanval van de Amerikaanse vicepresident Joe Biden op Erdogan tijdens een recente toespraak aan de universiteit van Harvard was dan ook geen vergissing – Biden beschuldigde Erdogan ervan ISIS te steunen – van een loslippige topman maar een bewuste daad om de Turkse president te waarschuwen. Zelfs al bood Biden enkele dagen later zijn excuses aan.
De Turkse president Recep Tayyip Erdogan heeft behoudens Qatar en een aantal Syrische salafisten groepen amper nog vrienden in de wereld. Typerend is de steeds negatiever houding van de westerse massamedia over zijn beleid van steun aan onder meer ISIS.
Typerend was ook de frontale aanval van de Egyptische diplomaat en gewezen onder-minister van Buitenlandse Zaken Hoessein Haridi die het land, samen met Qatar, ervan beschuldigde ISIS en Jabhat al Nusra te steunen.
En bij de recente onderhandelingen rond de Libanese door ISIS en Jabhat al Nusra gegijzelde militairen en politiemensen stelden de jihadisten voor om die ruil deels te laten plaats nemen in Qatar of Turkije. Wat eveneens in de richting van Turkse en Qatarese steun wijst.
Zelfs met Denemarken veroorzaakte Turkije een zwaar diplomatiek incident. De Deense terrorist Basil Hassan die gezocht werd voor de aanslag op 5 februari 2013 op de Deense moslimcriticus Lars Hedegaard bleek op zeker ogenblik in een Turkse gevangenis te zitten.
De man was immers op de luchthaven van Istanbul opgepakt met een vals paspoort. Maar toen de Denen hem wilden doen uitleveren was de man op 20 september door de Turken vrijgelaten en in Jihadistan bij ISIS te zitten. Erdogan komt dan ook in steeds nauwer schoentjes te zitten.
Nederlagen
Ook poogt de VS nu meer greep te krijgen op dat Vrij Syrisch Leger maar dat lijkt op voorhand verloren. Zo werden de Syrische Nationale Raad en de Opperste Militaire Raad uitgeschakeld en is het in theorie het Commando voor Militaire Operaties dat hier nu de lakens uitdeelt. En hier trekt de CIA aan zowat alle touwtjes. (4) Maar veel haalt het dus niet uit.
Nieuwe lievelingen van de VS zoals de Hazm Beweging en het Syrische Revolutionaire Front stellen amper iets voor en werden recent met succes onder vuur genomen door andere rebellengroepen, vooral dan Jabhat al Nusra. Hun al magere vertegenwoordiging op het terrein werd er nog kleiner door.
Bovendien rijgen de rebellen op dit ogenblik de ene nederlaag na de andere aan elkaar. Zo deden een aantal groepen samen een aanval op de provinciehoofdplaats Idlib met voor hen desastreuze gevolgen. Het werd een complete mislukking. En als we de website Syrian Perspective moeten geloven (5) dan was het gewoon een val die het Syrische leger voor hen had klaar gezet.
Ook elders in het Qalamoen gebergte en Libanon als dusdanig is het een grote ramp. Mogelijks een twee tot drieduizend rebellen zitten daar verborgen in grotten in het tot 2700 meter hoogte reikende gebergte zonder bevoorrading ingesloten en met de winter op komst.
De straks al vier jaar durende oorlog moet zwaar wegen op het moreel van het Syrische leger, maar dankzij de serie overwinningen die het sedert de zomer van 2013 boekt moet die toch nog vrij hoog zijn. Maar de strijd tegen het salafisme in Syrië zal nog een tijd duren.
Enkele pogingen om uit te breken botsten altijd op harde weerstand van het Syrische en Libanese leger en Hezbollah. Met vele dode jihadisten tot gevolg. Het is een ijzeren greep waaruit men maar niet lijkt te kunnen ontsnappen. Wel pogen ze door gebruik te maken van de ongeveer 20 gegijzelde militairen en politielui toch nog een uitweg te zoeken uit hun zeer hachelijke situatie.
Aleppo
En dan is er de toestand in de stad Aleppo waar het leger de rebellen die het oostelijke deel van de stad bezetten praktisch omsingeld heeft. Pogingen om enkele hoogtes in het noorden van Aleppo nabij het stadje Handaraat op het leger te heroveren mislukten.
En het is vanop die hoogtes dat men de rest van het noorden van de stad, de enige overblijvende toegang voor die rebellen, continu onder vuur heeft. De bevoorrading wordt hier daarom met de dag eveneens een steeds nijpender probleem.
Ook rondom Damascus boekt het leger vooruitgang en werd recent het grootste deel van de voorstad Jobar heroverd op de in wezen Saoedische rebellengroep Liwa al Islam. Deze wordt geleid door Zahran Alloush, de zoon van een salafistische Saoedische predikant. Vanuit Jobar schoot men occasioneel wel eens met granaten naar het centrum van Damascus.
Eenzelfde situatie rond andere voorsteden ten oosten van Damascus die eveneens stilaan maar zeker bevrijd worden van die salafistische jihadisten. De ooit sterke rebellenpositie is hier geleidelijk aan het wegsmelten.
De door de Saoedi Zahran Alloush geleide salafistische jihadistengroep van Liwa al Islam (Leger van Islam) heeft het steeds moeilijker om stand te houden in haar bastions op het platteland ten oosten van de hoofdstad Damascus. Mogelijks waren zij de daders van de aanval met sarin van 21 augustus 2013.
Hetzelfde verhaal langsheen de centrale autoweg die loopt van de stad Hama naar Idlib en Aleppo. Ook hier maakt het leger vorderingen. Zo werd recent de stad Morek heroverd en rukt men sindsdien al noordelijker op.
Alleen in het uiterste zuiden aan de grens met Israël en Jordanië lijkt het verzet stand te houden. Vermoedelijk in afspraak met Israël heeft de aan al Qaeda gelieerde Jabhat al Nusra daar onlangs de al decennia aanwezige VN-waarnemersposten opgeruimd. Wat het voor Israël en de jihadisten mogelijk maakt om hier vrijelijk te opereren. De pottenkijkers zijn er immers weg.
Koerdische eenheid
Vooral de Turkse positie betreffende Syrië komt onder immer grotere druk te staan. Haar steun voor de Islamitische Staat van Irak en al Sham (ISIS) in de strijd tegen de Syrische Koerden brengt de regering in Ankara steeds meer in de problemen. De Turkse hoop dat de stad onder het geweld van de beter bewapende en talrijkere strijders van ISIS op de Koerden snel zou veroverd worden lijkt geheel in rook op te gaan.
Tegen alle verwachtingen in houden de strijders van de YPG, de Volksbeschermingseenheden, in het grensstadje Ayn al Arab/Kobani immers goed stand. Het lijkt stilaan maar zeker uit te draaien op een enorme fiasco voor ISIS dat al zijn prestige zette op het veroveren van dit stadje.
Wie goed de uitlatingen van de Turkse president Erdogan beluistert hoort zijn woede over de evolutie daar. Zijn bewering van enkele weken geleden dat het Koerdisch verzet elk ogenblik kon instorten blijkt wishful thinking geweest te zijn, een hoop die nooit lijkt waar te worden. En toen hij recent in de Baltische staten op bezoek was waren zijn sneren in het publiek naar Obama amper te tellen.
Koerdische strijders van de Syrische YPG. Tegen alle verwachtingen in houden zij al weken bij de strijd om de stad Ayn al Arab/Kobani stand tegen de veel beter bewapende en talrijkere salafisten van ISIS.
Zijn woede kwam wegens de vermoedelijk immense zware Amerikaanse druk. Zo moest Erdogan toelaten dat er vanuit Iraaks Koerdistan beperkte versterkingen werden aangevoerd en dat de VS de YPG vanuit de lucht bevoorrade.
Typerend was dat Erdogan tijdens een persconferentie dit had uitgesloten waarna Obama hem een uur later belde om te zeggen dat de VS dit toch ging doen. Erdogan zou volgens Turkse bronnen razend geweest zijn.
Zo stelde Erdogan als alternatief voor om een goeie 1000 leden van het door de Turkse geheime dienst MIT getrainde VSL naar Ayn al Arab/Kobani te sturen. Wat de YPG beleefd maar kordaat weigerde. Vermoedelijk vreesden zij dat die Turkse ‘hulp’ achteraf leden van ISIS zouden blijken te zijn of gewoon saboteurs.
Wie weet hoe vlot die Syrische jihadisten van de ene groep naar de andere overlopen en wie de steun van de Turkse MIT voor ISIS kent begreep die achterdocht. Geen Koerd die dit Turkse voorstel betrouwde. Het idee leek ook gewoon een zoveelste Turkse provocatie richting de VS.
Het gevolg is dat er voor het eerst in de recente Koerdische geschiedenis sprake is van een samenwerking tussen al die Koerdische rebellengroepen in Turkije, Irak en Syrië. Het is het door Ankara zeker niet verwachte resultaat van het optreden van de door Turkije gesteunde ISIS. Of die eenheid na het wegdeemsteren van ISIS lang gaat duren is natuurlijk verre van zeker.
Voorheen had de Iraaks-Koerdische regering op vraag van onder meer Turkije zelfs een eigen Syrisch-Koerdische verzetsgroep opgericht, de Koerdische Nationale Raad, om tegen de YPG te vechten. Een poging die nergens raakte. Het zou deze eenheid nu zijn die men naar Kobani stuurde.
Rare alliantie
Het lijkt er trouwens op dat ISIS aan grote zelfoverschatting heeft gedaan toen ze na de verovering van delen van Syrië en de Iraakse stad Mosoel ook Iraaks Koerdistan zo nodig moest aanvallen.
Even leek Erbil, de Iraaks-Koerdische hoofdstad, te gaan vallen maar dat was blijkbaar niet de met ISIS gemaakte afspraak. Het gevolg was dat de VS zich met al haar kracht tegen ISIS keerde. Het was immers pas toen Erbil in gevaar kwam dat de VS ultrasnel optrad..
Volgens de VS en Saoedi Arabië heeft de Saoedische luchtmacht mee de stellingen van ISIS in Syrië en Irak zitten bombarderen. Of dat werkelijk ook zo is valt nog te bezien. Geweten is dat de Saoedische luchtmacht en het leger een der best bewapende ter wereld is maar ook totaal ineffectief.
Waardoor er een best bizar te noemen front ontstond waar Syrië, Hezbollah, de YPG/PKK, Iran, Irak en Iran een coalitie vormen met de VS, de EU, Saoedi Arabië, Bahrein, Koeweit, de Verenigde Arabische Emiraten en Egypte. Een in wezen sluwe zet van de VS die zo veel van de mogelijke kritiek vanuit bepaalde islamistische hoek wist uit te schakelen.
Saoedi Arabië is dan wel de bakermat van het wahabisme, hun naam voor het salafisme, en er de grote financier en verspreider van, maar blijkbaar ging ISIS voor het Huis al Saoed wat te ver met zijn plannen. Salafisme is geen probleem, een alternatief machtscentrum wel.
Bij de Saoedi’s is er immers groot ongenoegen over het feit dat Aboe Bakr al Baghdadi, leider van ISIS, zich uitriep tot kalief van alle moslims. Een titel dat de Saoedi’s zien als hun voorrecht. Reden waarom ISIS voor hen plots een vijand werd. Zelfs al zit dit moeilijk met de al decennia durende steun voor deze salafistische jihadisten door Saoedi Arabië en de andere vorstendommen op het Arabisch schiereiland.
Bahrein
Neem Bahrein bijvoorbeeld waar een lokale predikant als Turki al Binali vorig jaar nog voor de Amerikaanse ambassade in de hoofdstad Manama betogingen organiseerde met vlaggen van ISIS en foto’s van Bin Laden. De man is nu in Irak een der voornaamste ideologen van ISIS.
Veel van de op enkele honderden geschatte Bahreinse in Syrië vechtende jihadisten komen trouwens uit plaatselijke veiligheidsdiensten zoals politieluitenant Mohammed Isa al Binali, een verwante van de predikant.
Turki al Binali, een predikant uit Bahrein en een der ideologen van ISIS, hier bezig met het geven van onderricht in Mosoel mocht nog in 2013 voor de Amerikaanse ambassade in de hoofdstad Manama betogingen organiseren met vlaggen van ISIS en foto’s van Osama Bin Laden.
En toen ISIS de stad Mosoel veroverde betoonden een aantal sleutelfiguren uit Bahrein zelfs sympathie voor hun terreur. Zo waren er tweets hierover van Sameera Rajab, minister voor Informatie en regeringswoordvoerster en van Khalid al Khalifa, voorzitter van de parlementaire Commissie voor Buitenlandse Zaken, Defensie en Nationale Veiligheid. Deze is trouwens ook familie van koning Hamad bin Isa al Khalifa. (7)
En opposanten die wijzen op de relatie tussen de Bahreinse veiligheidsdiensten en die naar Syrië en Irak getrokken jihadisten worden dan weer wegens het beledigen van de staat voor de rechtbank gesleurd met het risico van jarenlange celstraffen.
Het toont het totaal onbetrouwbare karakter van de steun vanuit de Arabische vorstendommen voor de oorlog tegen al Qaeda en aanverwanten. Niet verbazend natuurlijk als we weten dat het de VS was die aan de wieg stond toen al Qaeda, Jabhat al Nusra en ISIS werden geboren.
Ogenschijnlijk is er natuurlijk geen samenwerking van de VS met Iran, Syrië, de PKK en Hezbollah. Maar die is er wis en waarachtig. Zo was de coördinatie van de gevechten om de Iraakse stad Amerli in handen van de Irakezen die de militaire strategie en evolutie dan overlegden met Iran, die bepaalde milities ondersteunde, en de VS die ten gepaste tijde dan hun bommenwerpers en raketten uitstuurde.
De ooit zo verguisde Syrische president Bashar al Assad is de facto een bondgenoot geworden van de VS en de EU. Zelfs al horen veel politici in de VS dit niet zo graag.
Een zelfde verhaal in Syrië waar de VS officieel alleen vooraf aan de regering zegt wanneer men hoe en wat gaat aanvallen. Geen coördinatie heet dat dan. In die zin is het verschijnen van ISIS een kantelmoment geweest in de oorlog tegen Syrië. Het was daar dat de eerder geciteerde studie van de Rand Corporation naar verwees.
Het lijkt er dan ook meer en meer op dat de eindstrijd voor de controle over Syrië is ingezet. Hierbij is het VSL als partij praktisch geheel uitgeschakeld. Men vecht nog wel maar een voor een worden hun verzetshaarden opgeruimd. En dus zal het uiteindelijk een strijd worden tussen het leger van Assad en ISIS.
Zelfoverschatting ISIS
En wie denkt dat ISIS die strijd kan winnen is totaal fout. Abou Bakr al Baghdadi, kalief van die Islamitische Staat is niets anders dan een megalomane terrorist die denkt de wereld aan te kunnen met zijn geflipte versie van de islam.
Maar toen Mohammed en zijn opvolgers in de zevende en achtste eeuw grote delen van de wereld veroverden waren er geen sterke machten in de regio van de Middellandse Zee om hen te stoppen.
En dus verliep hun tocht relatief gemakkelijk en waren hun veroveringen groot. Maar nu zijn er regionaal en internationaal sterke landen die voldoende geld en wapens hebben om korte metten te maken met de imperialistische dromen van al Baghdadi.
Aboe Bakr al Baghdadi, de kalief van ISIS, ziet zichzelf reeds als een machthebber van wereldformaat en kijkt neer op de leiders van Saoedi Arabië, de VS, Rusland en de EU.
Maar de oorlog om Syrië begon om via dat land hun Libanese bondgenoot de verzetsgroep Hezbollah te kraken, want die had in de zomer van 2006 succesvol weerstand geboden tegen Israël. En toen Hezbollah in 2013 intervenieerde aan de kant van Assad poogde men hen in de westerse en bepaalde Arabische media dan ook zo zwart als mogelijk te maken.
Volgens deze media werden zij daardoor gehaat in het hele Midden-Oosten. Een recente peiling in Libanon toonde echter aan dat 66% der christenen daar het optreden van Hezbollah nu voluit steunt. Hun tegenstanders waaronder ex-premier Saad Hariri en Samir Geagea worden er steeds meer uitgespuwd.
Het debacle van de VS hier is dan ook groot. Het enige resultaat dat ze na een jarenlange bloedige strijd verkregen is massa’s doden, honderdduizenden gewonden, miljoenen vluchtelingen en een vernield land. Maar het toonde de Syriërs dat weerstand dan wel duur kan zijn maar dat dit ook loont.
Het Arabisch nationalisme en ook het secularisme kreeg in het Midden-Oosten er een nieuwe impuls door. En dat hadden de VS, Saoedi Arabië, Israël en die andere landen van deze coalitie, de zogenaamde ‘Vrienden van Syrië’, nooit verwacht toen ze hun aanval op Syrië planden.
Willy Van Damme
1) ‘Alternative futures for Syria’, Andrew Liepman, Brian Nichiporuk, Jason Killmeyer http://www.rand.org/pubs/perspectives/PE129.html
Op 8 augustus 2012 schreef Brian Michael Jenkins in een serie scenario’s voor Rand Corporation nog dat: “Het Syrische leger algemeen gezien wordt als verloren.” Pech voor Obama maar het feestje ging niet door. http://www.rand.org/blog/2012/08/syrian-scenarios.html
2) ‘Buthaina Shaaban Meets Feltman, Carter in Oslo’, 24 juni 2014, Syrian Observer. http://www.syrianobserver.com/News/News/Buthaina+Shaaban+Meets+Feltman+Carter+in+Oslo
3) ‘General Allen discusses coalition plans for defeating ISIS as regional tour starts’, Mina al Oraibi, 25 oktober 2014, Asharq al Awsat. http://www.aawsat.net/2014/10/article55337867
4) ‘CIA-vetted Syrian rebels battling Islamic State say airstrikes haven’t helped’, Roy Gutman en Mousab al Hamadee, McClatchyde, 25 september 2014. http://www.mcclatchydc.com/2014/09/25/241103/cia-vetted-syrian-rebels-battling.html#storylink=cpy
5) ‘Attempted terrorist conquest of idlib in tatters’, 28 oktober 2014, Ziad Fadel. http://www.syrianperspective.com/2014/10/attempted-terrorist-conquest-of-idlib-in-tatters-al-buwaydha-liberated.html#Gsr3VQR24kiO1RKi.99
6) ‘For Turkey and U.S., at odds over Syria, a 60-year alliance shows signs of crumbling’, Liz Sly, 30 oktober 2014, Washington Post. http://www.washingtonpost.com/world/middle_east/for-turkey-and-us-at-odds-over-syria-a-60-year-alliance-shows-signs-of-crumbling/2014/10/29/9fa07c49-0546-4afd-b6ad-cf6fa70e7fe4_story.html?wpisrc=nl-headlines&wpmm=1
7) ‘ISIS Advances in Iraq Echoed in Bahrain’, Noor Mattar, 24 juni 2014, Global Voices. http://globalvoicesonline.org/2014/06/21/isis-advances-in-iraq-echoed-in-bahrain/. Een van de sponsors van Global Voices is het Open Society Institute van de wegens aandelenhandel met voorkennis correctioneel veroordeelde topspeculant George Soros.